Lucyfer - Jennifer L.Armentrout | Recenzja

Tytuł: „Lucyfer”

Autor: Jennifer L. Armentrout

Przekład: Katarzyna Agnieszka Dyrek

Wydawnictwo: Filia

Ilość stron: 458

Moja opinia: 9/10

„Lucyfer” zaintrygował mnie niemalże od razu... facet na okładce o tym przeszywającym, tajemniczym spojrzeniu, interesujący opis... od początku wiedziałam, że tę książkę muszę przeczytać! Pytaniem pozostawało tylko kiedy się to uda. Ale mam ją już za sobą i chciałabym Wam przybliżyć moje zdanie na jej temat.

„Lubie swoje popieprzone fragmenty. To one sprawiają, że jestem tym, kim jestem. Sprawiają, że jestem prawdziwy.”

Po przeczytaniu opisu nieco się obawiałam, że w tej książce pojawi się wątek paranormalny i nawet mimo tego, że kilka osób uspokoiło moje obawy, to zaczynając czytanie podchodziłam nieco sceptycznie do tego, że takowego wątku nie ma. Ciężko mi było w to uwierzyć, ale jednocześnie ta świadomość ciągle kazała mi się zastanawiać nad tym, co w takim razie dzieje się w posiadłości de Vincentów?

Ale może po kolei ;P

Mamy Julię, cichą i spokojną bohaterkę, która podejmuje się nowej pracy bardzo daleko od swojego domu. Aż do dnia przybycia do posiadłości, w której ma pracować, Julia nie ma pojęcia kto tak naprawdę ją zatrudnił. Muszę przyznać, że była to ciekawa bohaterka, dobrze ją autorka wykreowała. Spokojnie można było ją polubić i nawet nie irytowała.

Druga strona medalu... Lucian de Vincent vel Lucyfer vel najmłodszy z braci de Vincentów. Mrocznych, tajemniczych, owianych złą sława. Demon, Diabeł i Lucyfer. Jak to szło.. pozory mylą?... czy nie? Co mogę powiedzieć o Lucianie? Typowo – przystojny, pewny siebie, nieco arogancki facet, który myśli, że każda kobieta jest na każde jego skinienie. Wiecie co... może to nikogo nie zdziwi, może wprost przeciwnie, ale... polubiłam go. Pozory pozorami, ale tak naprawdę to dobry facet, troskliwy brat, który zrobi wszystko, by chronić tych, których kocha.

„- Trochę to chamskie. 

- Prawda nie zawsze jest przyjemna.”

Nie powiem, że akcja wciągnęła mnie od pierwszych stron, bo prawda jest taka, że po kilkunastu miałam ochotę odłożyć, jakoś nie umiałam się wkręcić, coś mi zgrzytało. Ale nie poddałam się, dałam „Lucyferowi” drugą szansę i kurcze! Dobrze zrobiłam! Im dalej w las, tym bardziej się ta książka rozkręca i staje się coraz ciekawiej! Im bliżej końca, tym mniej chciałam w ogóle przerywać czytanie. Zakończenie z kolei totalnie wcisnęło mnie w fotel i pozostawiło z rozdziawioną buzią i zastanawiającą się, co tu tak właściwie się stało. I chcącą więcej!

„Lucyfer” mógłby się wydawać schematycznym romansem, jakich wiele, ale... według mnie nawet romans nie jest tutaj aż tak na pierwszym planie! Owszem, jest tutaj wiele takich wątków, momentów, ale raczej nie jest to dominujące. Jeśli już przy tym jestem, to powiem, że bardzo mi się podobał sposób, w jaki Jennifer L. Armentrout rozwijała znajomość Julii i Luciana. Nie było to takie mocno schematyczne, aczkolwiek no pewnych rzeczy można było się domyślić, przewidzieć je. Duże znaczenie ma też wątek... kurde jak go nazwać? Kryminalny? Niee to za dużo powiedziane. Może inaczej – dzieje się kilka tajemniczych rzeczy, które ciężko wyjaśnić, momentami czułam lekki dreszczyk, ale ludzie, mnie akurat aż za łatwo można przestraszyć. Ogólnie to bardzo mi się podobał pomysł na ten wątek, było to coś zupełnie innego, wręcz rzadko spotykanego i ciesze się, że tego rodzaju odmiana się pojawiła.

„Kiedy mężczyzna z rodu de Vincentów zakocha się, zrobi to szybko, mocno i bez powodu.”

Mnie osobiście „Lucyfer” się bardzo spodobał, to właśnie za takie książki uwielbiam to wydawnictwo! Trzymająca w napięciu, wywołująca różne emocje (nawet lekki strach! Ale jak już wspomniałam, ja nieco strachliwa jestem xd) i zwyczajnie taka... inna, inna niż wszystkie. Momentami owszem, nieco schematyczna, ale nie rzucało się to w oczy. Także no.. ja polecam i wyczekuję drugiej części, która ma być o drugim z braci, o Gabrielu.

„Ktoś kiedyś powiedział, choć nie pamiętam kto, że słowa pijanego są myślami trzeźwego.”

Do następnego!