Bez żalu - Mia Sheridan | Recenzja

Tytuł: „Bez żalu”

Autor: Mia Sheridan

Przekład: Grażyna Woźniak

Wydawnictwo: Edipresse

Ilość stron: 329

Moja opinia: 6/10

Mia Sheridan to jedna z tych autorek, które co prawda nie zaliczają się do grona moich ulubionych, ale jednak bardzo często daję szansę ich książkom. Lubię tematykę muzyki, więc po przeczytaniu opisu „Bez żalu” czułam, że chciałabym poznać tę historię. Ostatecznie nie jestem zawiedziona, ale jednocześnie nie jestem też jakoś specjalnie zachwycona. Było... po prostu przyjemnie.

„Chciałam wierzyć w to, że miłość jest najosobliwszym z kwiatów: lubi słońce, lecz nie potrzebuje go, aby zakwitnąć.”

W tej pozycji Mia skupia się na opowieści o dwójce młodych ludzi, którzy mają za sobą trudne dzieciństwo, dzieciństwo pozbawione należytej miłości i troski rodziców. Co prawda z rożnych powodów i w różnym stopniu, niemniej jednak skutek bardzo podobny.

Początkowo autorka przenosi nas do przeszłości dzięki czemu mamy okazję zerknąć na świat oczami jedenastoletniej Jessici, z każdym rozdziałem jednak coraz starszej. Przyznam, że jest to lubiany przeze mnie ruch, ponieważ daje to możliwość lepszego poznania bohaterów, ich sytuacji czy też relacji, jeśli chodzi o wątek przyjaciół z dzieciństwa. Mia moim zdaniem ciekawie podeszła do przyjaźni Jessici i Callena, opisała tę relację w nieco inny sposób niż zwykle – oczywiście mam na myśli część z czasów, kiedy byli oni dziećmi. Mieli taki swój sekretny świat.

„Czyżby właśnie na tym polegała prawdziwa odwaga: działaniu pomimo strachu?”

Co do samych bohaterów to nie mogę powiedzieć, że ich polubiłam, ale jakoś nie wiem, mam wrażenie że zabrakło mi w nich jakiejś głębi, czegoś co powodowałoby, że byłabym przejęta ich losem, a przynajmniej w większym stopniu, niż to się stało. Szczerze powiedziawszy, to skończyłam tę książkę jakieś może dwa tygodnie temu... i nie pamiętam większych szczegółów z życia tej dwójki. Podobała mi się jednak ich relacja, to jak Mia Sheridan poprowadziła ten wątek – nie za szybko, nie za wolno – tak w sam raz. I sama końcówka! Co prawda wkurzyłam się w pewnym momencie pod koniec, ale późniejsza akcja mi to wynagrodziła!

W „Bez żalu” Sheridan wykorzystała coś, co bardzo rzadko pojawia się w takich książkach. Sięgnęła w historię i zaczerpnęła co nieco z historii, a konkretnie z wątku Joanny d'Arc. Zaskoczeni? Sheridan sprawnie splotła obydwie historie – tę z czasów Joanny i tę Jessici i Callena. A o czym powinnam wspomnieć to to, że ja osobiście uwielbiam postać Joanny d'Arc – jako ciekawostka, moje trzecie imię, które wybrałam sobie na bierzmowaniu wzięłam mając na myśli tę dziewczynę. Zawsze mnie fascynowała na lekcjach historii jej postać i cieszę się, że został poruszony jej watek we współczesnej książce. Autorka wplotła genialne urozmaicenie i to się ceni. Ale jedno mnie zaciekawiło... czy na pewno w XV wieku istniały już armaty?

„Nikt nie lubił słuchać prawdy na temat swoich wad, zwłaszcza jeśli nie miał bladego pojęcia, jak się ich pozbyć.”

Ogólnie akcja rozgrywa się dość spokojnie, ale nie powiedziałabym, że nudno. Cały czas coś się dzieje, jednak nie do tego stopnia, żeby wciskało w fotel, czy sprawiało, że bezgranicznie zatracamy się w lekturze. Chociaż muszę przyznać, że sporo stron musiałam przeczytać, żeby akcja nabrała szybszego, ciekawszego tempa, bo niestety dość opornie się rozkręcało. Dodatkowo mam wrażenie, że czegoś mi w tej książce zabrakło, a dostrzegłam ten fakt dopiero teraz, jakiś czas po przeczytaniu tej książki. I kurcze, sama nie wiem czego! Czuję lekki niedosyt, tak jakbym oczekiwała, że będzie to jednak nieco lepsze, że pewne wątki zostaną lepiej rozwinięte. „Bez żalu” było dość ciekawą historią z dobrą fabułą – pojawia się muzyka, przyjaźń z dzieciństwa, wspomniany wcześniej wątek Joanny d'Arc, są problemy i zgrzyty – ale mam takie dziwne wrażenie, że jest to inna Mia Sheridan, niż np. w „Bez słów” (którego raczej niczym już nie pobije), czy w „Bez pożegnania”. Raczej nie jest to książka, która zostanie w pamięci na bardzo długi czas, a bardziej historia dla tych, którzy oczekują luźnej i lekkiej historii na jeden raz. Ale drobna uwaga – raczej nie polecam osobom, dla których miałoby to być pierwsze spotkanie z Mią Sheridan! Tym osobom bardziej sugerowałabym „Bez słów” (bezdyskusyjnie! :D), czy też „Bez pożegnania”.

„Przy nikim nie czuję się tak wyjątkowo jak przy tobie.”

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

Do następnego!