Pościg - Elle Kennedy | Recenzja

Tytuł: „Pościg”

Autor: Elle Kennedy

Przekład: Ewa Helińska

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Ilość stron: 419

Moja opinia: 7/10

Z Elle Kennedy spotkałam się już wcześniej, przy okazji serii Off-Campus, którą bardzo miło wspominam, mimo że czytałam ją już jakiś czas temu - "Układ" chyba jeszcze w gimnazjum. Kiedy się dowiedziałam o "Pościgu", zapragnęłam to przeczytać. Byłam ciekawa, co tym razem autorka przygotowała, ale i tego, czy teraz również mnie tak zachwyci, jak kiedyś?

„Nie ma znaczenia, jak postrzegają cie inni ludzie - [...] - tylko jak sama siebie widzisz...”

Tak naprawdę "Pościg" to nic innego, jak kolejna historia umieszczona w świecie "Off-Campus", jednak jest to już inna seria. Akcja nadal rozgrywa się na terenie kampusu Briar z tym, że dotyczy innych bohaterów, których w sumie możemy kojarzyć z poprzednich książek. W "Pościgu" zawarta jest historia młodszej siostry Deana - Summer i Fitzy'ego, który jeśli dobrze pamiętam, przewinął się wcześniej.

Zazwyczaj jest tak, że spośród głównych bohaterów on jest popularny, pewny siebie, ganiają za nim wszystkie dziewczyny na kampusie, jak i poza nim, natomiast ona to cicha, szara myszka, nieśmiała dziewczyna, która nie lubi zwracać na siebie uwagi. Tutaj... Tak nie ma! Elle Kennedy odwróciła ten schemat do góry nogami. Summer to popularna dziewczyna, która ma wokół siebie wianuszek wielbicieli, jest lubiana przez innych, pewna siebie, a jednocześnie bardzo przyjacielska i towarzyska. Z kolei Fitzy... On jest jej totalnym przeciwieństwem - lubi ciszę, spokój, samotność. Co prawda, jest hokeistą, gra w uczelnianej drużynie, co siłą rzeczy przysparza mu popularności jednak chłopak z tego nie korzysta, a przynajmniej nie tak, jak pozostali członkowie drużyny. Zdecydowanie bardziej woli zamknąć się w swoim pokoju i projektować gry. Szczerze przyznam, że polubiłam go o wiele bardziej, niż Summer. Chociaż momentami irytował mnie tym, że nie potrafił się odezwać, postawić na swoim. Podjąć szybkiej, męskiej decyzji. Sprawiał czasem wrażenie takiej miękkiej kluchy, że tak to określę. Ale tak poza tym... Ciekawa postać, a w dodatku lubi czytać! Summer polubiłam o wiele mniej, głównie przez jej zachowanie z początku książki. Zachowywała się po części jak taka rozpieszczona księżniczka której wszystko się należy. Nie w mocny sposób, ale delikatnie było to widać w tym, co robiła lub mówiła. Później nieco przystopowała, z czego bardzo się cieszę.

Autorka w tej książce poruszyła kilka bardzo ważnych tematów, jak np. rozwód rodziców i to, jak taka sytuacja wpływa na dziecko, próby manipulacji nim. Zaskoczyło mnie pojawienie się wątku ADHD u osoby dorosłej i konsekwencji z tym związanych, np. w postaci trudności z nauką. Nie są to jedyne tematy poruszone, jednak niewątpliwie te są najważniejsze. Okej, był jeszcze jeden ważny - z profesorem w roli głównej, ale miałam wrażenie, że autorka nieco zaprzepaściła jego potencjał, mogła to lepiej przedstawić, głębiej sięgnąć w temat.

O czym muszę jeszcze wspomnieć? A tak, humor! Jeśli czytaliście poprzednie książki Elle to pewnie wiecie, że w jej historiach obecny jest humor, który sprawia, że czyta się niesamowicie lekko, bo co chwilę pojawia się ogromny banan na twarzy. Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam, kiedy mogę się pośmiać przy czytaniu. I w „Pościgu” również nie zabraknie zabawnych scen.

„Jest moim uśmiechem, bo śmieję się ze wszystkiego, co mówi. Jest moim wyzwoleniem, bo czasami rzeczywiście na siebie wrzeszczymy. Nigdy nie przypuszczałem, że jestem zdolny do wyrażania takich emocji. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy z tego, że je mam. […] Ale przede wszystkim jest moim sercem.”

„Pościg” ogólnie czytało mi się bardzo przyjemnie, ale miałam wrażenie, że czegoś mi zabrakło. Niestety nie zachwycił mnie tak mocno, jak, dajmy na to, „Układ” czy „Cel”. Niby się wciągnęłam, ale jednak ciągle gdzieś przewijała się myśl, że chciałabym to już skończyć. W każdym razie nie da się ukryć, że była to lekka historia, taka w sam raz jako swego rodzaju odpoczynek od cięższych pozycji.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

Do następnego: