Consolation - Corinne Michaels | Recenzja

Tytuł: „Consolation”

Autor: Corinne Michaels

Wydawnictwo: Szósty zmysł

Ilość stron: 340

Moja opinia: 8/10

Z pewnością większość z Was kojarzy, nawet jeśli nie czytaliście, to przynajmniej ze słyszenia, książkę, z którą nowe wydawnictwo Szósty zmysł wbiło się na rynek. Książkę, która wywołała wiele łez już w pierwszym rozdziale. Mowa oczywiście o „Consolation” Corinne Michaels. Po dość długim czasie od premiery i na mnie przyszedł czas, aby się przekonać o co tyle szumu :D

„Nie można zaznać prawdziwej miłości, jeśli nie poznało się prawdziwego bólu.”

Natalie jest żoną wojskowego, Aarona, musi liczyć się z tym, że każdy jego wyjazd na misję, każde ich pożegnanie przed tym, może być tym ostatnim. Przychodzi jednak ten dzień, w którym spełnia się jej najgorszy koszmar. Lee zostaje sama, z jeszcze nienarodzonym dzieckiem. To dla niego znajduje siłę, by nadal żyć, wstawać rano. Nie jest sama, ma wielu przyjaciół, jednak jeden szczególnie się stara, by Lee nie była taka samotna, stara się po prostu jej pomóc. Czy to właśnie on sprawi, że Natalie na nowo otworzy swoje serce? Albo oboje zrezygnują z powodu wyrzutów sumienia?

Wspomniałam wcześniej, że „Consolation” bardzo szybko wywołuje łzy. O tak, jeśli masz zamiar zacząć tę książkę i szybko się rozklejasz – paczka chusteczek obowiązkowa! Ja rozpłakać się nie rozpłakałam, ale kilka łez się pojawiło. Nie sądziłam, że zaraz na początku spadnie na mnie taki nawał informacji, autorka zaczyna z przytupem, aby potem... nieco zwolnić.

„Pewnego dnia, mówią. Pewnego dnia to wszystko odejdzie i przestanie boleć.”

Akcja tej historii, rozgrywa się na przestrzeni roku i kilku tygodni, przez cały ten czas śledzimy zmagania Lee i Aary, a później także Liama. Momentami chciało mi się płakać, gdy czytałam o tym, jak Natalie stara się wrócić do normalnego życia. Corinne bardzo emocjonalnie przedstawiła tą żałobę, pokazała jak żona i przyjaciele Aarona sobie z nią radzili.

Przez większość czasu, było mi po prostu żal Natalie, współczułam jej, a jednocześnie ją podziwiałam. Utrata ukochanego to ogromny cios, a jednak znalazła siłę, aby się podnieść i żyć dalej. Wydaje mi się, że to jej córka ją uratowała i jej w tym pomogła. Lee jest jedną z tych bohaterek, które starają się być silne i zdecydowane, czasami aż za bardzo stara się przekonać bliskich, że nic jej nie jest. Nie narzekała i nie rozpaczała całymi dniami, tylko robiła wszystko, by wziąć się w garść. Co też nie znaczy, że nie zdarzały jej się chwile słabości. Ale to przecież normalne.

„Wojna wydaje się miła tym, którzy jej nie doświadczyli.”

Gdy w życiu Natalie i Aarabelle pojawia się Liam, muszę przyznać, że historia nabrała nieco barw, zaczęła stawać się coraz żywsza, coraz radośniejsza. Razem z nim, pojawił się śmiech. Dosłownie i w przenośni. Jejkuu gdzie ja mogę takiego Liama znaleźć? To, jak się starał pomóc Natalie. Jak zajmował się małą! No hej, te momenty, kiedy dorosły, napakowany mężczyzna grucha do dziecka były taakie urocze! To, jak się nią zajmował również – lina najlepsza! Jak ja się uśmiałam na tym fragmencie :D

Sposób, w jaki Corinne podeszła do znajomości Lee i Liama... źle to ujęłam, ta dwójka przyjaźni się ze sobą już przeszło dziewięć lat, są naprawdę dobrymi przyjaciółmi i nie myślą o tym, że mogliby stać się dla siebie kimś więcej. Oboje muszą sobie najpierw poradzić ze śmiercią męża i przyjaciela. Sądzę, że autorka pokierowała ten wątek naprawdę dobrze. Nie ma tak, że Natalie z dnia na dzień zmienia obiekt westchnień, o nie. Do końca nie jest pewne, czy to wszystko wypali.

„[...] udawanie jest o niebo lepsze od zderzenia się ze świadomością.”

„Consolation” to pełna bólu, smutku i cierpienia historia, która pokazuje tą złą stronę bycia żoną wojskowego. Pojawia się w niej nadzieja, radość, ale smutek jest obecny przez większość fabuły. Ta książka nie należy do najłatwiejszych, ale czyta się ją przyjemnie za sprawą lekkiego stylu autorki. Przyznam bez bicia, że spodziewałam się czegoś ciut lepszego, ale i tak jestem jak najbardziej na tak. Mała rada – jeśli chcecie się zabrać za „Consolation”, to koniecznie zaopatrzcie się od razu tez w drugą część - „Conviction”, bo zakończenie wbija w fotel. I to mocno.

„Czasami nasze problemy wydają się nam tak wielkie, że zapominamy o pokorze.”

Do następnego!