"Slammed", czyli nowe wydanie" Pułapki uczuć" - Colleen Hoover

Tytuł: „Pułapka uczuć”

Autor: Colleen Hoover

Przekład: Katarzyna Puścian

Wydawnictwo: YA!

Ilość stron: 282

Moja opinia: 9/10

Nie będę się powtarzać, że uwielbiam Colleen Hoover, bo piszę to w każdej recenzji jej książek, ale z drugiej strony, przecież taka jest prawda, jej historie są cudowne ;P „Pułapka uczuć” to jedna z pierwszych moich spotkań z twórczością Hoover, czytałam ją w starej wersji, ale kiedy dowiedziałam się, że wydawnictwo YA! Wydaje tę serię w nowej wersji okładkowej musiałam, po prostu musiałam to przeczytać po raz drugi. Nie ukrywam, że chciałam również sprawdzić, czy po tylu innych przeczytanych pozycjach tej autorki, ponownie mnie zachwyci.

„To, co inni myślą o waszych słowach, nie powinno mieć żadnego znaczenia.”

Layken jest właśnie w trudnym okresie, niedawno zmarł jej tata, teraz, wraz z mamą i młodszym bratem Kelem muszą przeprowadzić się prawie że na drugi koniec kraju. W przeciwieństwie do Kela, który dość szybko pogodził się z tą decyzją, Lake nie jest zachwycona, zresztą nie ma co jej się dziwić. Dość szybko się jednak okazuje, że może ta zmiana wcale nie będzie taka zła? Kel bardzo szybko zaprzyjaźnia się z chłopcem mieszkającym naprzeciwko – Caulderem, a Layken poznaje starszego brata Cauldera – Willa. Szykuje się przyjaźń? A może coś więcej?

„Pułapka uczuć” lub, jak kto woli „Slammed” wciągnęło mnie już od pierwszej strony, akcja zaczyna się prawie że od razu. Zaczyna się niewinnie, wręcz bym powiedziała słodko. Alee kto zna pióro Colleen Hoover, ten wie, że autorka nie byłaby sobą, gdyby nieco nie pokomplikowała bohaterom życia. Bo ona nie upiększa i nie koloryzuje historii. Ona je po prostu przedstawia realnie, takie, jakie faktycznie mogłyby się wydarzyć. W przypadku Lake i Willa jest bardzo podobnie, więc w pewnym momencie możecie się spodziewać zdarzenia, które odwróci akcję o 180 stopni ;)

„Żałowanie do niczego nie prowadzi. To patrzenie w przeszłość, której nie można zmienić.”

Wiecie co? Jeśli chodzi o moje zdanie na temat Willa i Layken to przede wszystkim powiem jedno. Ja ich podziwiam, po prostu podziwiam. I mówię to ogólnie, biorąc pod uwagę całą trylogię. Oni oboje są młodzi, powinni jeszcze korzystać z życia, jak tylko się da. Ale, że los bywa brutalny... Każde z nich dostało od życia bagaż doświadczeń do dźwigania, ale mimo to są po prostu wytrwali, starają się i nie załamują się. Lake to nie dziewczyna z gatunku tych, które wyręczają się innymi, których nic nie obchodzi. Ona właśnie stara się wszystko zrobić samodzielnie i jak najlepiej, żeby było dobrze. W przypadku Willa jest tak samo, na dodatek w jego rękach znajduje się życie, szczęście i dzieciństwo dziewięciolatka, który jest dla niego całym światem.

Colleen Hoover pięknie pokazała w „Pułapce uczuć” siłę braterskiej, czy siostrzanej miłości. Przywiązała pewną wagę do pokazania, jaki wpływ na siebie może mieć rodzeństwo i więź między nimi. Kel i Layken oraz Will i Caulder, obie pary trzymają się razem, kochają się i troszczą się o siebie. Tak jak to powinno być.

„Czy on mi się przypadkiem nie przyśnił? Przystojny facet, który potrafi mnie rozśmieszyć i kocha poezję? Niech mnie ktoś uszczypnie. Albo nie – wolę się nie budzić.”

Chciałabym jeszcze wspomnieć o kolejnej rzeczy, bardzo ważnej dla tej historii, która również została starannie i ciekawie przedstawiona – poezja. Tak, poezja, dobrze czytacie, a konkretniej – slamy. Chyba pierwszy raz spotykam się z takim jej zastosowaniem i muszę przyznać, że jestem oczarowana. O samych bohaterach dowiadujemy się pewnych informacji nie tylko z dialogów, opisów, ale także właśnie z poezji, Colleen pokazała, jak wielki ona może mieć wpływ i jak bardzo ona może pomóc się po prostu wygadać.

Nie przedłużając, powiem jedno, jeśli się wahacie, czy sięgnąć po „Slammed”, czy może odpuścić – dajcie jej szansę, a gwarantuję, że nawet jeśli nie wszyscy (bo przecież gusta się różnią), to większość z Was się z pewnością nie zawiedzie. „Pułapka uczuć” to, jak ja to określam, stara, dobra Hoover. Nie wiem jak wy, ale według mnie, pierwsze historie tej Pani, są o wiele lżejsze niż te najnowsze. To było moje drugie spotkanie z tą książką, pierwszy reread od wielu, wielu lat i jestem tak samo zachwycona, jak te dwa lata temu, kiedy czytałam to po raz pierwszy. Także no, polecam z całego serducha! <3

„Przed czymkolwiek byśmy uciekali, to coś jedzie razem z nami. Zostaje z nami, dopóki nie znajdziemy sposobu, żeby się z tym zmierzyć.”

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuje:

Do następnego!