"This girl", czyli nowe wydanie "Tej dziewczyny" - Colleen Hoover

Tytuł: „Ta dziewczyna”

Autor: Colleen Hoover

Przekład: Jarosław Mikos

Wydawnictwo: YA!

Ilość stron: 339

Moja opinia: 6/10

Colleen Hoover myślę, że wszyscy tu znamy, że ją uwielbiam też już wiemy, więc nie będę zbytnio przedłużać, tylko od razu przejdę do krótkiej recenzji na temat trzeciej części trylogii - „Ta dziewczyna” lub też „This girl”, jak kto woli.

Na samym wstępie powiem, że w zasadzie ta książka nie wnosi zbyt wiele do całej historii, co też nie znaczy, że jest niepotrzebna. Domyślam się, że czytając tę recenzję macie za sobą pierwszy, a także drugi tom, więc wiecie jak potoczyła się znajomość Willa i Lake. Teraz, po dwóch latach znajomości, po kilku tygodniach od wypadku, w końcu mogą być bez przeszkód razem, a przez weekend nawet tylko we dwoje. Poza wiadomymi rzeczami spędzają go też na długich rozmowach. Ale nie byle jakiej! Layken należy do ciekawskich dziewczyn i zależy jej na tym, by ukochany opowiedział jej własne odczucia z ich pierwszych spotkań, z bardziej i mniej przyjemnych wspólnych chwil. Chce, by opowiedział jej o przeszłości z jego punktu widzenia.

„- Chcesz wiedzieć, jaka jest moja słodycz? - pytam

Potakuje.

Całuję ją w czoło. 

- Ty. Zawsze ty.”

Można się więc domyślić, że „Ta dziewczyna” to nic innego, jak powtórzenie historii głównie z pierwszej części, tyle że z punktu widzenia Willa. Ale nie myślcie sobie, że tylko to stanowi podstawę fabuły! Nie jest tego dużo, ale jednak autorka dała nam szansę poznać wydarzenia sprzed akcji trylogii, których wcześniej nam nie przybliżyła. Generalnie rzecz biorąc, ta książka faktycznie składa się w dużej mierze ze wspomnień, ale też są poprzetykane teraźniejsze momenty, a w szczególności pod koniec.

Wiem, że o „This girl” krążą skrajne opinie, jedni twierdzą że była okej, inni – że ta książka w ogóle nie powinna powstać, że jest nudna i tym podobne. Moje zdanie leży gdzieś pośrodku, nie twierdzę, że ta konkretna część była arcyciekawa, bo tak naprawdę to nie dorównywała poprzedniczkom, ale też z drugiej strony nie uważam, że nie powinno jej być. „Ta dziewczyna” idealnie domyka historię Willa i Layken. Jest to jednak na takiej zasadzie, że chcesz sobie uzupełnić całość fabuły? To śmiało czytaj, nie pożałujesz. Ale jeśli po „Nieprzekraczalnej granicy” masz dość i nie chce ci się czytać ostatniej części – odpuść, świat się nie zawali, a ty i tak już wiesz, jak to się skończyło.

„Dlaczego zawsze ci się wydaje, że musisz każdego z kimś wyswatać? Nie każdy chce koniecznie w każdej sekundzie swojego życia być w jakim związku.”

Ta recenzja chyba jest najkrótszą ze wszystkich, które napisałam, ale.. no co tu dużo pisać. Wszystko zostało zawarte w poprzednich dwóch częściach, ta jest tylko uzupełnieniem i tak naprawdę nie ma co się rozpisywać :) Tak na koniec powiem, że do „Pułapki uczuć” i „Nieprzekraczalnej granicy” mam spory sentyment, to jedne z moich pierwszych książek Colleen Hoover i w dodatku jedne z nielicznych, które czytałam dwa razy.

Za możliwość przeczytania dziękuję:

 Do następnego!