Do wszystkich chłopców, których kochałam - Jenny Han | Recenzja

Tytuł: „Do wszystkich chłopców, których kochałam”

Autor: Jenny Han

Przekład: Matylda Biernacka 
Wydawnictwo: Kobiece/Young

Ilość stron: 391

Moja opinia: 7/10

„Do wszystkich chłopców, których kochałam” - ten tytuł zapewne chociaż raz rzucił Wam się w oczy. Jeśli nie przy okazji starego wydania, to teraz, kiedy Wydawnictwo Kobiece wydaje wznowienie tej książki i przy okazji - z tego co słyszałam - ma w planach wydać pozostałe części (co mnie bardzo cieszy!!). Zauważyłam, że zrobił się mały szum wokół niej i to w dodatku taki pozytywny, słychać same dobre opinie. Więc siłą rzeczy i ja spodziewałam się czegoś naprawdę WOW, choć jednocześnie nieco się obawiałam, czy aby na pewno ten efekt w moim przypadku nastąpi.

„Nie chciałam dłużej się bać. Chciałam być odważna. Chciałam... zacząć żyć. Chciałam się zakochać i być kochaną.”

Z opisu pewnie już wiecie, że mowa tutaj o Larze Jean, która miała w zwyczaju pisać listy miłosne do każdego chłopaka, którego kochała (spokojnie, można ich przeliczyć na palcach jednej ręki, zaś aż tak dużo ich nie było ;P) i trzymała je w pudle na kapelusze. Jednak jakimś cudem owe listy dostały się do swoich adresatów i to powoduje swoje konsekwencje, o których jednak nie będę się rozpisywać, bo zabrałabym Wam całą frajdę z czytania. Ale wróćmy do listów – tak niepozorny temat, tak rzadko już dziś spotykany, a tak naprawdę to dzięki nim utkana została fabuła i wiele wydarzeń.

Podobało mi się to, że mimo iż wiemy, że odegrają one sporą rolę, to jednak autorka nie zarzuca nas informacjami o nich już w pierwszym rozdziale, na pierwszej stronie. Nie – wręcz przeciwnie! Nawet nie wiadomo, kiedy temat listów wypłynie. Najpierw poznajemy Larę Jean i jej rodzinę, jej codzienność można powiedzieć. I nie, nie jest to nudne ;) Osobiście byłam przekonana, że jednak będzie o tych listach dużo więcej, niż było, a w sumie to długo nawet nie było wyjaśnione, co tak naprawdę się z nimi stało. Sam pomysł był bardzo oryginalny! Serio, niby zwykłe listy, ale zapoczątkowały one całą historię, kóra wzięła się stąd, że jakimś cudem zostały wysłane.

„Zanim wynaleziono elektryczność i internet. Sto lat temu osiemnastolatkowie walczyli bagnetami na wojnie i mieli w garści cudze życie! Zanim osiągali nasz wiek, wiele przezywali. Co młodzi ludzi z naszej epoki wiedzą o miłości i życiu?”

Bardzo bym chciała móc powiedzieć, że ta historia pochłonęła mnie od pierwszych zdań, że dosłownie każdą stronę czytałam z wypiekami na twarzy i tak dalej... Aleee... no właśnie, ale. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy zaraz po rozpoczęciu to styl Jenny Han. Wydał on mi się jakiś taki dziwny, może nieco infantylny? Sama nie wiem, jak to wyjaśnić. Krócej mówiąc – nie podszedł mi i bałam się, że zepsuje mi to radość z tej książki. Na całe szczęście stopniowo zaczęłam się do niego przyzwyczajać i nawet nie potrafię wskazać momentu, w którym przestał mi przeszkadzać. Ogólnie to ten początek nie był nudny, ale nie był też jakiś arcyciekawy, jednak nie zniechęciłam się i uparcie czytałam dalej, aż w końcu zaczęło się dziać coś więcej. Zrobiło się ciekawiej, byłam zaintrygowana co będzie dalej.

Jeśli chodzi o bohaterów, to mogę śmiało powiedzieć, że polubiłam wszystkie siostry Song - tak, nawet Margot z jej zagraniami, które przecież najczęściej brały się z troski. Te trzy dziewczyny wspaniale obrazują prawdziwą, siostrzaną więź, to, że mogą na siebie wzajemnie liczyć, a nawet największe kłótnie ostatecznie zakończą się zgodą. Bardzo mi się podobało podejście autorki do kwestii rodzeństwa, to jak ukazała tę więź, tę siłę. Powinnam wspomnieć też o Joshu – przyjacielu z sąsiedztwa, czy też o Peterze, który również odgrywa sporą rolę w fabule. Momentami może się wydawać, że sytuacja zakrawa o trójkąt, ale spokojnie – nie ma go, więc nie ma się czym martwić. Trzeba przyznać, że co jak co, ale bohaterowie Jennie wyszli – nie byli oni idealni, mieli swoje wady i zalety, sprawiali wrażenie prawdziwych nastolatków, z prawdziwymi problemami. Bo poruszone zostały różne młodzieńcze problemy, jedne poważniejsze, inne bardziej błahe, ale tak jest też w życiu, nie?

„Czy kiedy mnie całowałeś, wiedziałeś, że się w tobie zakocham? Czasami myślę, że wiedziałeś.”

Przyznam, że jednak po tych wszystkich zachwytach oczekiwałam czegoś nieco lepszego, zabrakło mi tego efektu wow. Nie wiem, może postawiłam tej książce zbyt wysokie wymagania? Albo zwyczajnie zaczynam wyrastać z młodzieżówek? Nie wiem. Mimo wszystko - „Do wszystkich chłopców, których kochałam” jest historią wartą polecenia dla nastolatek, ale i niektórzy starsi czytelnicy znajdą tutaj coś dla siebie. Bo ja nie twierdzę, że to było złe. Absolutnie! Ta książka była dobra, tylko zwyczajnie myślałam, że będzie jeszcze lepsza. To po prostu opowieść o dorastaniu, o nastolatkach, którzy niedługo staną się dorośli i muszą nauczyć się sobie radzić. O rodzinie – w której nie zawsze jest kolorowo, nie każda jest kompletna, całkowicie zgodna i nieomylna. O przyjaźni. I przede wszystkim – o miłości, tej pierwszej! W moim odczuciu „Do wszystkich chłopców...” nie jest książką idealną, ma jakieś tam swoje wady, ale jednocześnie jest warta uwagi. Niedługo na Netflixie wychodzi film i kurcze przyznam szczerze, że bardzo chciałabym go obejrzeć! Tak po prostu, bo jestem ciekawa, jak zostanie to wszystko ukazane. Może się uda! ;)

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

Do następnego!

Premiera 17 sierpnia!
A książkę możecie kupić tutaj - link