Z otchłani - Martyna Senator

Tytuł: „Z otchłani”

Autor: Martyna Senator

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Ilość stron: 328

Moja opinia: 8/10

„Z popiołów”, czyli pierwszy tom, podobało mi się, ale czegoś mi zabrakło, myślałam że będzie nieco lepsze. Jednak na drugą część wyczekiwałam z niemałą ciekawością, nie będę ukrywać, że miałam ogromną nadzieję, że „Z otchłani” będzie lepsze. Od razu zdradzę - nie zawiodłam się.

„Druga szansa to coś więcej niż przebaczenie. To także zaufanie.”

Przede wszystkim - „Z otchłani” nie jest bezpośrednią kontynuacją „Z popiołów”, gdyż nie jest to dalszy ciąg historii Sary i Michała. Tutaj autorka bierze na tapetę Szymona i Kaśkę – przyjaciółkę Sary. Ale, ale! To nie znaczy, że nasza poprzednia para się nie pojawia ;) Oboje przewijają się przez historię całkiem często, no w końcu dziewczyny są współlokatorkami ;)

Generalnie cała historia bierze się z... zerwania Kaśki i Adama. Dziewczyna jest załamana, zupełnie nie spodziewała się tego, że tak się sprawy potoczą (ale z drugiej strony, kto by się mógł spodziewać takiego czegoś?), trochę czasu minie, zanim się z tego otrząśnie. Właśnie w tych chwilach Kasia poznaje Szymona, dzięki „drobnej ingerencji” przyjaciółki. Owe spotkanie jest, no cóż, nietypowe. Bardzo nietypowe. I nieco dziwne. Szczerze przyznam, że trochę nie wiedziałam o co chodzi :D Szymonowi jednak zależy tylko na przyjaźni. Ale hej... czy przyjaźń między facetem, a dziewczyną jest w ogóle możliwa?

„ - Można wywietrzyć kuchnię z zapachu spalenizny, ale nie sposób wywietrzyć serca z miłości.

Marszczę brwi i spoglądam na nią ze zdziwieniem. 

- Czy ty właśnie porównałaś miłość do spalenizny?”

W pierwszej części Kaśka tryska energią, jest pełna życia, pamiętacie te liściki z mądrymi cytatami, które zostawiała Sarze na lustrze rankiem? Wtedy ona jej pomagała. Natomiast tutaj jest na odwrót, to Sara stara się pomóc Kasi. Ot, przyjaźń. Bohaterka ma dwie przyjaciółki, ale odniosłam wrażenie, że mimo iż ze swoją współlokatorką nie znam się tak długo, jak z Mirką, to właśnie Sara była lepszym wsparciem. Nie wtrącała się, doradzała jej, ale ostateczną decyzję zostawiała Kaśce. Momentami nieco mnie irytowało zachowanie Mirki, a w szczególności w sprawie z Szymonem...

Jeśli chodzi o samych głównych bohaterów, to oboje przypadli mi do gustu, niemalże od razu zapałałam do nich sympatią. Co najważniejsze – nie irytowali mnie. Szczególnie zachowanie Kasi w pewnym momencie zebrało ode mnie OGROMNEGO plusa. Nie obraziła się, nie robiła dramy jak większość dziewczyn by postąpiło, a na spokojnie wysłuchała. Strasznie nie lubię sytuacji, kiedy bohaterki się fukają o coś, co po wytłumaczeniu okazuje się po prostu drobnostką, którą źle odebrały.

„Daj sobie czas. I jak to mówią – nie decyduj w złości i nie obiecuj w szczęściu.”

Martyna Senator bardzo dobrze poradziła sobie z pewnym wątkiem. Nie zdradzę oczywiście z jakim, bo byłby to zbyt wielki spoiler. Odkąd tylko w historii pojawił się Szymon, miałam niejasne przeczucie, że on coś ukrywa, że ma jakąś tajemnicę, jednak momentami w to wątpiłam. Autorka tak sprytnie przemycała drobne informacje, że w sumie sama nie wiedziałam, co jest grane, ale swój domysł miałam. W pewnym sensie to buduje jakieś napięcie, bo nie wiadomo o co chodzi, czy to coś dobrego, czy wręcz przeciwnie... Ostatecznie plusik ode mnie, bardzo ciekawe urozmaicenie fabuły :D

Dzięki stylowi pisania autorki, który jest po prostu taki lekki i przyjemny, jej książki czyta się bardzo szybko. Zarówno „Z popiołów”, jak i „Z otchłani” wręcz pochłonęłam. Ale! Nie będę ukrywać, że to ta część wciągnęła mnie o wiele bardziej. Jakoś tak lepiej mi się ją czytało i z większym zainteresowaniem poznawałam historię. W pierwszym tomie brakowało mi tego, że po odłożeniu moje myśli by krążyły wokół książki, a w drugim już to było ^^ Także moje nadzieje się spełniły i „Z otchłani” faktycznie okazało się lepsze od poprzedniczki! Martyna cudownie ominęła klątwę drugiego, gorszego tomu :D Czyżby więc trzeci tom był jeszcze lepszy? Dowiemy się w lipcu ;) Myślę, że warto spróbować sięgnąć po tę książkę nawet, jeśli „Z popiołów” was nie usatysfakcjonowało. Dodam jeszcze, że te dwie książki wcale nie muszą być czytane jako jedna całość. Spokojnie się tu we wszystkim połapiecie i bez znajomości poprzedniej :D

„Kiedyś ludzi nosili sekrety w głębi swoich serc, a dziś ukrywają je w swoich smartfonach.”

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

I może jeszcze jeden ;)

„Zaufanie w związku jest jak spadochron. Żaden człowiek o zdrowych zmysłach nie wyskoczy z samolotu bez asekuracji. Dlaczego więc niektórzy ludzie są na tyle głupi, że decydują się na związek, w którym szwankuje tak ważny element?”

Do następnego!