Kochając pana Danielsa - Brittainy C. Cherry | Recenzja

Tytuł: „Kochając pana Danielsa”

Autor: Brittainy C. Cherry

Wydawnictwo: Wydawnictwo Filia

Ilość stron: 424

Moja opinia: 9/10

Słyszałam sporo dobrego o twórczości Brittainy C. Cherry, więc bardzo chciałam również sięgnąć po jakąś z jej książek i przekonać się, ile w tym prawdy. Padło na „Kochając pana Danielsa”. Jak mi się spodobało? Zapraszam do recenzji ;)

Ahlyn poznajemy w dość smutnej sytuacji – podczas pogrzebu bliskiej jej osoby. (Wyrażam sprzeciw! Tak nie może być :( To jest niesprawiedliwe...). Dziewczyna jest załamana, zresztą nie ma jej się co dziwić. Na dodatek matka jej nie chce i Ash jedzie do ojca, którego widziała zaledwie kilka razy w życiu, aby „u niego” skończyć szkołę średnią. W domu taty czeka ją jednak niemałe zaskoczenie.

Podczas podróży do Henry'ego (ojca Ashlyn), dziewczyna zauważa w pociągu mężczyznę o

Przepięknych.

Zapierających dech w piersiach.

Cudownych.

Niebieskich oczach.

Na dodatek owy „chłopczyznopak” (kto czytał ten wie. Kto nie czytał – ten się dowie :D) na peronie, widząc, że Ash czyta Szekspira, zaczyna cytować jej fragment Hamleta.

Tak na marginesie – Ashlyn jest molem książkowym! *.* Tym to już całkowicie zaskarbiła sobie moją sympatię <3 Jej ulubionych autorem jest właśnie William Szekspir, więc w książce znajdziemy sporo cytatów z jego utworów. Bardzo mi się to podobało, mimo że ja sama niezbyt za nim przepadam ;P

„Dlaczego nikt nigdy nie urządza przyjęć z czytaniem?

Byłabym zachwycona, gdyby mnie na takie zaproszono.”

Daniel Daniels to (a jakże xd) przystojny młody chłopak, o cudownych niebieskich oczach. Wraca właśnie do domu, gdy w pociągu spotyka piękna dziewczynę, która czyta Szekspira. Zagaduje do niej i... i tak zaczyna się ich historia. (uhh, chyba nie zaspoilerowałam co? xd)

Ashlyn i Daniel zakochują się w sobie, lecz oboje wiedzą, że nie powinni., Dlaczego? Tego nie zdradzę. Na początku mnie to trochę zniechęciło, bo taki sam motyw spotkałam w książce innej autorki. Ale dobra, przymknijmy na to oko, teraz już ciężko wymyślić coś, czego jeszcze nie było. Muszę jednak przyznać, że Brittainy ciekawie rozwinęła ten wątek, więc im dalej w las, tym mniej mi to przeszkadzało.

„Kochając pana Danielsa” wciągnęło mnie już od pierwszych stron, a nie zdarza się to często. Po pierwszych stu, miałam już za sobą (uwaga...) łzy. A jak już wiecie – ja bardzo rzadko płaczę przy czytaniu. Oprócz łez, kilkakrotnie wybuchałam śmiechem. Ale to nie tylko w pierwszej setce – łzy, śmiech pojawiały się często. Co wrażliwsze osoby, powinny zaopatrzyć się w paczkę chusteczek. Nie wiem, czy tylko ja tak uważam, ale myślę, że autorka zwaliła na bohaterów za dużo cierpienia. Wiem, że życie bywa brutalne, ale...

„Jesteś powodem, dla którego warto wierzyć w jutro.”

Nie ukrywam, że liczyłam na leciutką powieść o miłości. Tymczasem dostałam naprawdę świetną historię o pokonywaniu przeszkód, o tym że warto mieć nadzieję. Pomimo kilku smutniejszych wątków – cudowna książka. Przyznaję bez bicia, że zakończenie mnie po prostu wzruszyło. Sama chciałabym przeżyć taką piękną miłość.

Moje pierwsze spotkanie z panią Cherry, uważam więc za bardzo udane. Z ogromną chęcią, przeczytam inne jej książki :D

„Może dom nie oznaczał budynku. Może to byli otaczający nas ludzie, sprawiający, że możemy być, kimkolwiek zapragniemy.

Być może przyjaźń była domem.”

Pozdrawiam!