Geekerella - Ashley Poston | Recenzja

Tytuł: „Geekerella”

Autor: Ashley Poston

Przekład: Agnieszka Brodzik

Wydawnictwo: Czwarta Strona/ We need ya

Ilość stron: 401

Moja opinia: 6/10

Pierwotnie nie miałam zamiaru sięgać po „Geekerellę”, niby mnie zaciekawiła ta książka, ale nie tak, żebym obowiązkowo musiała to przeczytać. Może was zaskoczę, ale nigdy nie należałam do fanek Kopciuszka i pozostałych księżniczek – nawet nie mam tej swojej ulubionej, po prostu to nie moja bajka. Zresztą nic dziwnego, skoro za dzieciaka wolałam autka i klocki Lego od lalek Barbie i Baby Born. Mimo wszystko stwierdziłam jednak, że dam „Geekerelli” szansę i zobaczę, co w trawie piszczy.

„[...] jeśli wierzysz w siebie i masz kilku oddanych przyjaciół, wszystko jest możliwe. Możesz zostać kim zechcesz.”

Już od pierwszych stron możemy się zorientować, że jest to książka na podstawie właśnie słynnej bajki Kopciuszek. Bardzo szybko można dostrzec, że wiele sytuacji jest nią inspirowanych, że wzięły się z niej. I muszę przyznać, że bardzo mi się to podobało! Akurat lubię czytać książki, których fabuła została wykreowana na podstawie jakiejś znanej wszystkim historii, zawsze jestem ciekawa, w jaki sposób autor/ka postanowiła przedstawić całokształt. Myślę, że to właśnie skłoniło mnie do sięgnięcia po tę książkę. I tutaj muszę przyznać, że Ashley, bardzo pomysłowo podeszła do tematu. Może i ogólny schemat jest większości znany, ale historia nadal sama w sobie zaskakuje.

W roli Kopciuszka występuje Elle Wittimer, osierocona nastolatka, która mieszka z macochą i jej dwiema córkami. Jak jej życie z nimi wygląda, to chyba wyjaśniać nie muszę, prawda? Kto zna bajkę, ten może sobie to dopowiedzieć. Co zaskakujące, Elle kocha pewien serial science-fiction - „Starfield. Miłość do niego zaszczepił w niej jej ukochany tata i jest to coś bardzo bliskiego sercu dziewczyny. Kiedy więc dowiaduje się o konkursie na cosplay z tego serialu, decyduje się wziąć w nim udział nawet mimo tego, że pojechanie na konwent bez taty będzie dla niej bolesne.

„Chcę ciebie, ah'blena. Cokolwiek jest między nami, chcę tego spróbować.”

Drugim bohaterem jest Darien Freeman, młody aktor, który otrzymał jedną z głównych ról w filmie na podstawie swojego ulubionego serialu. Tak, tak, chodzi o „Starfield”. Chłopak chciałby jak najlepiej, ale nie każdy fan serialu jest zachwycony tym wyborem... wręcz większość jest niezadowolona. Momentami było mi go nieco żal, widziałam, że bycie aktorem to bardzo ciężka praca, która idzie nie tyle na fizyczność, ile na psychikę człowieka. Podziwiam go, bo ja na jego miejscu dawno bym rzuciła to granie w cholerę (xd). Poważnie, podziwiam aktorów za tę ich anielską cierpliwość do dziennikarzy, czy nadgorliwych fanów.

Ta dwójka poznaje się w trochę nietypowych okolicznościach, choć Ashley Poston chyba nie była pierwsza w tym pomyśle, bo z tego co pamiętam, to takie coś już gdzieś się pojawiło. Nie zmienia to jednak faktu, że Elle i Darien tak naprawdę się nie znali, a mimo to co ich jednak do siebie ciągnęło. I nie, nie było tu czegoś takiego, że pierwsze spotkanie i zaraz miłość po uszy – wręcz przeciwnie, ich pierwsze spotkanie do udanych nie należało (achh uwielbiam takie ;P). Podobał mi się sposób, w jaki autorka rozwijała ich znajomość, była to ciekawa odmiana od tego jednego utartego schematu, który występuje w zdecydowanej większości książek.

„Dom może należał do moich rodziców, ale mama i tata to nie dom. Są we mnie i noszę ich, gdzie zechcę.”

Mimo wszystko jednak... ja nie wiem czemu, ale chwilę trwało, zanim się wciągnęłam w tę historię... Nie zaprzeczę – czytało mi się ją szybko, ale zabrakło mi tego, żeby mnie wcisnęła w fotel, żebym nawet po odłożeniu wracała do niej myślami. Tego niestety nie było. Więcej! W połowie chciałam to po prostu już skończyć. Niby mi się podobało, ale nie porwało mnie tak, jak myślałam, była to ciekawa młodzieżówka, po której jednak spodziewałam się czegoś ciut bardziej... nie wiem, porywającego? Sama nie potrafię wskazać czego, ale czegoś mi zabrakło, mam wrażenie, że nie zachwyciła mnie ta historia tak, jak reszty. Jakby nie było, jest to jednak dość mądra młodzieżówka, więc nie dziwię się, że skupia sporą rzeszę wielbicieli. I dlatego właśnie decyzję o tym, czy sięgać po nią, zostawiam wam. Mnie się średnio podobała, ale wielu osobom wprost przeciwnie – i bardzo dobrze! Może akurat znajdziecie się w tej drugiej grupie? ;)

„Spójrz w gwiazdy. Obierz kurs. Leć.”

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

Do następnego!