Proroctwo cieni - Michelle Madow | Recenzja

Tytuł: „Elementals. Proroctwo cieni”

Autor: Michelle Madow

Przekład: Daria Kuczyńska - Szymala

Wydawnictwo: Kobiece / Young

Ilość stron: 286

Moja opinia: 7/10

Fantasy zaraz obok romansów Young/New Adult to mój ulubiony gatunek, a w dodatku bardzo lubię książki z ostatnio powstałego młodzieżowego nurtu wydawnictwa Kobiecego, więc nic dziwnego, że zainteresowałam się tą książką. Nie miałam co do niej jakiś wielkich oczekiwań, liczyłam bardziej na coś lekkiego i przyjemnego. I to właśnie dostałam.

Nicole Cassidy dopiero co przeprowadziła się wraz z rodziną do Massachusetts, trafia do nowej klasy, która jak się okazuje – nie jest taka znów zwyczajna. Ku niedowierzaniu Nicole, uczą się w niej czarownicy, potomkowie greckich bogów i co więcej, ona najwyraźniej jest jedną z nich. Typowy schemat nie? Bohaterka ot żyje sobie zwyczajnym, nudnym wręcz życiem, a nagle dowiaduje się, że ma moc i w dodatku, nagle po kilku dniach potrafi nią władać lepiej, niż niejedni, którzy wiedzą o swoich umiejętnościach od urodzenia. Tak się składa, że dziewczyna jest częścią pewnej starej przepowiedni, której sens musi wraz z przyjaciółmi zrozumieć i być może wypełnić.

Przede wszystkim, bez żadnego zbędnego owijania w bawełnę powiem krótko – ta książka jest banalnie prosta. Tak to można najtrafniej opisać. Wszystko się łatwo, szybko wyjaśnia, jak wyżej napisałam, sama Nicole bardzo szybko opanowała podstawy magii. Nie zrozumcie mnie źle, „Proroctwo cieni” nie było złe, wręcz bardzo mi się spodobało, co można zauważyć chociażby przez to, w jakim tempie to skończyłam. Gdybym miała wystarczająco czasu, to bez problemu pochłonęłabym to niecały jeden dzień. Autorka ma tak ciekawy i przyjemny styl pisania, że z pozoru banalna historia potrafi naprawdę wciągnąć. A czemu tak w ogóle twierdzę, że jest prosta? Wszystko się tak szybko dzieje, że wydaje się.. nie wiem, bardziej jakąś wakacyjną przygodą, niż niebezpieczną wyprawą. Zbyt prosto daje się rozwikłać pewne sprawy, brakowało mi tej nutki grozy, która genialnie potrafiłaby ulepszyć atmosferę. Odniosłam wrażenie jakoby Michelle bała się rzucać swoim bohaterom kłody pod nogi, utrudniać im życie.

Jeśli chodzi o samych bohaterów, to nie każdego polubiłam i myślę, że w tym przypadku autorce się udało. Stworzyła piątkę różnych postaci, z których każda jest inna i wzbudza odmienne odczucia. Najbardziej przypadł mi do gustu Blake, zresztą co się dziwić :D Co mnie nieco smuci, Nicole jest narratorką i główną bohaterką, więc powinniśmy odczuć z nią ogromną więź, ale coś po drodze autorce nie wyszło. Owszem – jest ciekawą osobą, nieco sceptyczną (co swoją drogą na plus, bo jednak nie od razu we wszystko wierzy ;P), ale czegoś mi zabrakło, chętnie dowiedziałabym się o niej (i nie tylko o niej) czegoś więcej.

„Proroctwo cieni” w pewnym momencie skojarzyło mi się ze „Spektrum”, co akurat w żaden sposób nie wpływa na moją ocenę, zwyczajnie stwierdzam fakt ;P Z tą różnicą, że pierwszy tom serii Elementals czytało mi się dużo lepiej, szybciej i przyjemniej. Ja nie żartuję, ta książka serio wciąga! :D

Tak wymieniam co mi się nie podobało i Was zniechęcam, a nie to było moim celem. Bo wiecie co? Podobała mi się ta książka! Jest prosta, nieidealna, banalna, ale... ale przecież takie książki też są czasem, potrzebne! Ja właśnie przeczytałam ją w najlepszym możliwym momencie, akurat wtedy potrzebowałam czegoś lekkiego, przyjemnego, czegoś w sam raz na jeden wieczór (zeszło mi niestety dwa wieczory – brak wystarczającej ilości czasu). Coś po prostu dla rozluźnienia. I jeśli szukacie czegoś z takim właśnie działaniem, to polecam! Nie bójcie się tego, że to młodzieżowe fantasy – na odprężenie idealne ;) Ale jeśli macie ochotę na coś ambitniejszego, to od razu mówię, że nie tędy droga. A tak swoją drogą – drugi tom z pewnością przeczytam, bo jestem bardzo ciekawa, co będzie dalej.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

Do następnego!

PS. Z tego wszystkiego zapomniałam zaznaczać cytatów :(