[Przedpremierowo] Cała ja - Augusta Docher | Recenzja

Tytuł: „Cała ja”

Autor: Augusta Docher

Wydawnictwo: OMG Books

Ilość stron: 429

Moja opinia: 7/10

Wcześniejsza książka Augusty Docher - „Najlepszy powód, by żyć” podobała mi się, ale bez szału, znalazłam kilka wad. Niemniej jednak, kiedy wyczytałam w zapowiedziach, że będzie nowa powieść tej autorki stwierdziłam, że czemu nie, dam jej szansę, tym bardziej, że opis mnie zaintrygował. A no i jedna z bohaterek nosi moje imię, a to nie zdarza się często :D

„Można kochać bez wzajemności, ale jednostronna przyjaźń raczej się nie zdarza.”

Opis sugeruje, że będzie to historia dwóch dziewczyn oraz, że los jakoś je połączy. Jak? Nie wiadomo, trzeba przeczytać. Milena zakochuje się z wzajemnością w starszym od siebie przyjacielu rodziny – Jacku. Związek z tym mężczyzną to dla niej swego rodzaju spełnienie marzeń, w końcu otrzymuje to, o co tak naprawdę chodzi w miłości. Ale los bywa okrutny i lubi sobie drwić.

Druga z bohaterek to Paula, młoda dziewczyna, o której tak naprawdę długo nic nie wiemy. Przebąkuje coś o tym, że przeżyła jakąś tragedię, po której potrzebuje czasu by się pozbierać. Przeprowadza się do Grabówka, niewielkiej wsi gdzieś w Polsce, znajduje pracę, układa sobie życie na nowo. Nie przewiduje żadnych nowych znajomości z płcią przeciwną, ale jednak na jej drodze staje pewien tajemniczy chłopak. Czy Paula dopuści go do siebie i zaprzyjaźni się z nim?

Jeśli mam być całkowicie szczera, to tak naprawdę momentami obydwie dziewczyny mnie irytowały. Obie wydawały się być inne, ale czasem zachowywały się nieco infantylnie, dziecinnie, czasem brak im było racjonalnego myślenia. Myślę, że i jedną i drugą polubiłam w bardzo podobnym stopniu, ale chyba jednak ciut bardziej Paulę - była bardziej stanowcza, opanowana, pewna siebie. Milena z kolei sprawiała wrażenie nieco rozpuszczonej córeczki bogatych rodziców.

„ - Będę płakać – uprzedzam, znów czując pieczenie pod powiekami. 

- A ja będę podawał ci chusteczki, a kiedy się skończą, przyniosę rolkę papieru toaletowego. W najgorszym wypadku jest jeszcze moja bluza.”

Zarówno Milena, jak i Paula są narratorkami, na przemian pojawiają się rozdziały, w których opowiadają o swoich życiach. Raz jedna, raz druga. Ale powiem jedno, autorka baardzo lubiła przerywać opowieść w takich momentach, że za wszelką cenę chciałoby się czytać dalej, wiedzieć co się stanie, a tu – koniec rozdziału, przechodzimy do drugiej dziewczyny. Jak w telenoweli kurde :O Bez bicia przyznam, że w jednym momencie, kiedy to w życiu Mileny działy się takie rzeczy, że siedziałam jak na szpilkach, to zwyczajnie pominęłam chwilowo rozdział Pauli, by dowiedzieć się, co zdarzy się dalej u Mileny :D Nie wiem, czy coś z tego rozumiecie, ale mam nadzieję, że tak :D

Z początku nie umiałam się wkręcić w historię, wydawała mi się taka... zwyczajna, mało co się działo. Ale stopniowo akcja zaczęła się rozkręcać i potem już nie było nudnych momentów. Były za to inne. W pewnym momencie przeczytałam coś, przez co odłożyłam książkę i ładafak, co tu się stanęło?! Autorka poruszyła pewien... kontrowersyjny temat. Okay, takie coś MOŻE się zdarzyć w prawdziwym życiu, ale raczej wątpię, żeby w takiej sytuacji któraś ze stron zachowywała się tak, jak Milena. Jej zachowanie nieco mnie zdegustowało, no jednak chyba jakieś granice są. W każdym razie gratuluję autorce pomysłu, bo z czymś takim to ja się jeszcze nie spotkałam! Na dodatek na korzyść książki działa to, że Augusta ciekawie poprowadziła ten niecodzienny wątek, wykorzystała jego potencjał, a na koniec sprytnie połączyła losy obu dziewczyn. Jak? Nie powiem ;) Ale przyznam, że zaskoczył mnie taki przebieg wydarzeń, ale i bardzo mi się spodobał, nie przewidziałabym go.

„ - Zolang er leven is, is er hoop. 

- To znaczy?

- Ulubione powiedzenie mojego ojca. Po polsku: „Póki żyjemy, jest nadzieja.”

Czy „Cała ja” przebija „Najlepszy powód, by żyć”? Nie wiem. Chyba trochę tak, bo przede wszystkim, autorka oszczędziła nam denerwującego pseudo-młodzieżowego slangu i ogólnie widać delikatną poprawę warsztatu pisarskiego. Natomiast fabuła i w jednej i drugiej książce jest dobrze przemyślana, oryginalna. Ale chyba jednak szala ciut bardziej przechyla się w stronę „Cała ja”.

„Czasami nie ma się nic do powiedzenia, a czasem słów jest za dużo.”

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

Do następnego!