Osobliwy dom pani Peregrine - Ransom Riggs

Tytuł: "Osobliwy dom pani Peregrine"

Autor: Ransom Riggs

Wydawnictwo: Media Rodzina

Ilość stron: 390

Moja opinia: 9/10

Mimo teorii, iz nie powinno się oceniać po okładce, przyznaję bez bicia, że Osobliwy dom pani Peregrine tak właśnie oceniłam. To było jeszcze gdzieś na początku zeszłego roku, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam tą książkę (tak wiem, że miała ona premierę jakiś czas wcześniej ;p). Oryginalna okładka skojarzyła mi się z horrorem. Więc nawet nie czytałam opisu i zapomniałam o niej. Jednak później coraz częściej spotykałam się z jej pozytywnymi opiniami i pomyślałam, że może warto byłoby spróbować. Potem był film w kinie i wtedy już totalnie postanowiłam, że muszę ją przeczytać. I co? I nie żałuję.

"Po latach jednak niewątpliwie każdy zaczyna myśleć o tym, co by było, gdyby postanowił inaczej."

Na poczatku muszę powiedzieć, że autor zyskał moją aprobatę już w prologu. Pewnie Ci co czytali, domyślają się o co mi chodzi. Nie wiem jak Wy, ale ja sie cieszę kiedy w książkach zagranicznych autorów są wzmianki o Polsce. W Osobliwym domu dziadek Jacoba jest z pochodzenia Polakiem. Ale dobra, to nie jest najważniejsze w tej książce.

Gdy Jacob był dzieckiem, dziadek opowiadał mu dziwne historie o osobliwych dzieciach, wśród których mieszkał w młodości w pewnym sierocińcu na samotnej wyspie. Wiadomo - mały chłopiec więc początkowo w to wierzył. Jednak w końcu zaczął powątpiewać. Wątpić w prawdziwość zdjęć pokazywanych mu przez dziadka. I tak jest przez wiele lat. Aż w końcu ma okazję przekonać się, czy to wszystko jest prawdą. Tyle że sam musi do tego dojść. Okazja ta, zapoczatkowana jest przez niezbyt przyjemną dla niego sytuację. Chociaż "niezbyt przyjemna" to w sumie bardzo słabe określenie jej.

"Kiedy ktoś nie wpuszcza Cię do środka, w końcu przestajesz pukać do drzwi."

Po śmierci dziadka chłopak nie potrafi pojąć znaczenia jego ostatniego życzenia. Odnajduje jednak pewne poszlaki ku odkryciu tego. Trafia na zapomnianą przez Boga wyspę u wybrzeży Walii. Nie ma pojęcia czego się spodziewać. Odnajduje sierociniec, o którym tyle opowiadał mu dziadek w swoich opowieściach o osobliwych dzieciach. Budynek, który miał emanował radością, a tymczasem jest to jedna wielka ruina.

Charakteru tej książce dodaje te przepiękne ilustracje. Naprawdę. Każde z nich ma jakieś znaczenie w fabule. Książki z ilustracjami są rzadkością. A tutaj te zdjęcia sa cudowne. Ogólnie oprawa graficzna tej ksiązki jest świetna. Chociaż ja posiadam wersję z filmową okładką. Niewątpliwie jest to jeden z plusów Osobliwego domu.

Czy znalazłam minusy? Owszem, znalazłam jeden. Mianowicie jak dla mnie jest za bardzo rozwleczona akcja, do momentu rozpoczęcia tej faktycznej. Wydaje mi się, że trochę za dużo było o tym całym szoku Jake'a. Zanim akcja rozkręciła się na dobre, trzeba było przeczytac ok. Jedną trzecia książki. Jednak było warto. Gdy już się rozkręciła – nie umiałam się od niej oderwać.

"Czasami lepiej jest nie oglądać się za siebie."

Powinnam jeszcze wspomnieć, iż występuje tutaj motyw podróży w czasie. Pętle czasowe, II Wojna Światowa, XXI wiek. Zostało to połączone w bardzo ciekawy sposób

Podsumowując – "Osobliwy dom pani Peregrine" jest świetną książką fantasy, z domieszką thrilleru. Ale horror to nie jest, jak sądziłam gdy pierwszy raz zobaczyłam okładkę. Autor miał bardzo ciekawy pomysł na fabułę i uważam, że bardzo dobrze sobie z nim poradził. Całe szczęście, że sa jeszcze dwie części – napewno po nie sięgnę ♥ (Tylko nie wiem kiedy :/) Wahasz się czy przeczytać? Czytaj, czytaj, Osobliwy dom to naprawdę cudowna historia.

"-Poczekaj tutaj.
-Wypchaj się. Bo co ?
-Bo masz prawie dwa metry wzrostu i zielone włosy. Mój dziadek cie nie zna, a zbiera broń."