Zima koloru turkusu - Carina Bartsch

Tytuł: "Zima koloru turkusu"
Autor: Carina Bartsch

Wydawnictwo: Media Rodzina

Ilość stron: 452

Moja opinia: 9/10

Po przeczytaniu "Lata koloru wiśni" wprost nie mogłam się doczekać, aż sięgnę po Zimę koloru turkusu. Musiałam odczekać kilka dni, zanim zamówiona druga część mi dojdzie po to żeby... przeczytać prawie 500 stron w dwa dni. Serio. Natomiast Lato zajęło mi kilka dni mimo tego, że tez mi się strasznie podobało.

"Dopiero kiedy człowiek przeżyje piekło, może docenić piękno nieba."

W pierwszej części Emely nie lubi, a wręcz nienawidzi Elyasa. Gdy w końcu postanawia mu zaufać ten... znika. Nie odzywa się. Do Emely przestaje również odzywać się Luca.

Gdy Emely postanawia iść na imprezę Halloweenową jest bardzo zdziwiona, że Elyas nie komentuje przypadkowej zbieżności ich strojów. Zresztą nie tylko z tego powodu.

W drugiej części autorka nie przedstawia nam aż tylu zabawnych fragmentów. Nie chcę Wam zdradzać zbyt wiele, bo musicie to sami odkryć, jednak tu nie ma po prostu powodów do śmiechu.

Ale z wielkim rozbawieniem będę wspominać pijaną Emely. Ci co przeczytali – na pewno przyznają mi rację :D Pan Krzak był według mnie najlepszy :D Przez cały ten wątek się śmiałam.

"Oczywiście byłam świadoma, że alkohol nie jest rozwiązaniem, ale woda zasadniczo też nim nie była."

Jednak później, gdy zapowiada się już tak dobrze – nagle prawda wychodzi na jaw. Spora część tej ksiażki jest przepełniona bólem, żalem ale... niech Was to nie zrazi. Naprawdę.

Przyznaję, autorka złamała moje serce, ale czytałam z zapartym tchem, bardzo ciekawa dalszego rozwoju wydarzeń.

Nie będę już nic więcej zdradzać. Powiem tylko, że naprawdę warto przeczytać Zimę. Nawet jeśli pierwszy tom Wam nie przypadł do gustu – dajcie szansę temu. Jak zaczęłam czytać, tak mnie wciągnęło, że nie potrafiłam się oderwać. Następnego dnia czytałam tak długo aż przewróciłam ostatnią stronę. Nawet kilka dni po zakończeniu, dalej miałam w głowie historię Emely i Elyasa.

Ten tom bardziej mi się podobał. Gdy wszystko pod koniec wyszło na jaw, nie potrafiłam pozbyć się wrażenia, że Zima koloru turkusu była... prawdziwsza, bardziej szczera od Lata koloru wiśni. Nie wiem, może to tylko moje wyobrażenie, ale jeśli czytaliście to dajcie znać, czy myślicie podobnie.

"I te twoje nieskoordynowane ruchy! W kółko się przy mnie przewracałaś. Mój Boże, jak można nienawidzić kogoś, kto nie umie nawet prosto chodzić!"

Tak trochę z innej beczki – jak tytuł pierwszej części niezbyt mi pasował do treści przez te wiśnie, tak ten drugiej części – bardzo pasuje . Ale okładka dalej mi się nie podoba ;P

Niemniej jednak, ta seria zostanie w mojej pamięci na długo. Może nie wniosła bardzo wiele do mojego życia, ale naprawdę miło spędziłam przy niej czas. I bardzo polubiłam Elyasa (wiem, że idealny nie jest, ale czyż on nie jest kochany? ;P) oraz Emely. Natomiast, mimo że w drugiej części nie pojawia się tak często - nie lubię Domenica. Aż mi smutno, że tak szybko to przeczytałam. Teraz pozostaje mi tylko z czystym sumieniem serdecznie Wam polecić oba tomy i mieć nadzieję, że również spodobają Wam się tak jak mnie :)

"Kiedy mężczyźni się zakochują, stają się najbardziej bezradnymi istotami na świecie."

 

Lato koloru wiśni | Zima koloru turkusu