Porwana pieśniarka - Danielle L. Jensen | Recenzja

Tytuł: „Porwana pieśniarka”

Autor: Danielle L. Jensen

Wydawnictwo: Wydawnictwo Galeria Książki

Ilość stron: 431

Moja opinia: 9/10

„Porwana pieśniarka” czekała na swoją kolej kilka miesięcy, aż w końcu nie mogłam już dłużej czekać i postanowiłam ją przeczytać. Z opisu z tyłu okładki, wywnioskowałam, że wydaje się ona bardzo wpasowywać w mój gust. Lubię takie klimaty, w których jest magia, król itd.

„ - Jesteś najbardziej nieznośnym osobnikiem, jakiego w życiu spotkałam.

Ukłonił mi się. 

- Dziękuję, Cecile. Zawsze miło jest zostać docenionym”

Cecile de Troyes to zwykła dziewczyna (a przynajmniej tak jej się wydaje), która mieszka w miasteczku z rodziną, ale wkrótce ma wyjechać do miasta, do matki. W drodze do domu zostaje jednak porwana i uwięziona przez trolle, które dotychczas istniały tylko w legendach. No cóż, nie do końca, bo one są, lecz uwięzione pod górą od pięciu stuleci.

Więcej nie powiem, bo nie chcę zdradzać zbyt wiele, jak np. opis z tyłu, który zawiera kilka drobnych spoilerów, a które wolałabym odkryć sama ;P

„Czyny są ważniejsze niż słowa [...]”

Miasto, w którym mieszkają trolle zwie się Trollus i ma tony skał zamiast nieba. Jak to się nie zawaliło? Ano tak, że owe stworzenia są obdarzone mocą. I tu ogromne brawa ode mnie dla autorki za wykorzystanie takiego „innego” motywu. Mamy wiele książek fantasy, w których są różnego rodzaju magowie, czarodzieje itd., ale ile jest książek o trollach? Wykorzystanie ich w tej historii, wprowadza powiew świeżości w nurcie fantastyki, w końcu pojawia się coś innego. I nie kojarzcie tych istot z tymi, którego pojawiły się np. w Harry'm Potterze, bo są one wykreowane zupełnie inaczej. Owszem, niektóre bywają brzydkie, ale większość wygląda jak każdy normalny człowiek. Przykładowo, nasz drogi Tristan, książę, który też jest bohaterem „Porwanej pieśniarki”. Tutaj jest trochę schematycznie,k bo chłopak jest kolejnym bardzo przystojnym księciem, ale na to przymykam oko :D

„Większość babć ma dużo do powiedzenia. I zazwyczaj mają rację.”

Książka jest nawet gruba (ma mniejszy format) i jest zapisana mniejszą czcionką, ale czytając, tego się nie zauważa. Wartka akcja jest od pierwszych, do ostatnich stron, autorka pokusiła się też o wiele niespodziewanych zwrotów akcji. Po prostu... zostałam wchłonięta w świat „Porwanej pieśniarki” i moje myśli krążyły wokół Trollus nawet po chwilowym odłożeniu książki. Z coraz większym smutkiem zauważałam zmniejszającą się ilość stron, a podczas czytania tych ostatnich, miałam wprost ochotę rzucić książką! Ale się powstrzymałam, bo chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, co się stanie dalej... Zakończenie mocno trzyma w napięciu i pozostawia niedosyt, który może wypełnić tylko drugi tom. ;P

Danielle L. Jensen stworzyła, oprócz ciekawego świata, dobrze wykreowane postacie. Może i powiela się motyw zwykłej dziewczyny, która nagle dowiaduje się, że jest częścią czegoś większego, ale szczerze? Czy to się da jakoś inaczej rozwiązać? Bo ja nie widzę innego. Z drugiej strony Cecile przecież aż tak bardzo nie postawiła Trollus do góry nogami swoją obecnością (ide kręta ścieżką, żeby wam to wyjaśnić, bez spoilerowania, haha), więc autorka w zasadzie sprytnie obeszła ten schemat.

„Zakochani młodzi mężczyźni głupieją. Trolle czy ludzie, to bez znaczenia.”

„Porwana pieśniarka” to kawał dobrej fantastyki z dawką humoru, wartką akcją i niebanalnymi bohaterami. Bardzo polubiłam Tristana, Cecile mnie czasami wkurzała, ale na ogół da się ją lubić. Natomiast oni razem to już mieszanka wybuchowa, szczególnie w miejscach publicznych :D Ta książka jest dopracowaną historią, z przeróżnymi intrygami, zwrotami akcji i przede wszystkim – oryginalna, za sprawą trolli. Nieraz i nie dwa wybuchałam śmiechem podczas czytania, a to kolejny plus, bo uwielbiam takie książki. Zakończenie mnie dobiło i pozostawiło w stanie lekkiego szoku i kaca. Na szczęście kolejne dwa tomy mam na półce, więc już niedługo się za nie zabieram <3 

A tutaj jeszcze kilka cytatów:

„- Nie pomyśleliśmy, milordzie.

- Nie – zgodził się Tristan. - Ale też rzadko to robicie.”

„-Jak się nauczyłem, odwaga i zdrowy rozsądek rzadko idą w parze.”

„[...] prawda wypowiedziana może wcale nie być prawdą, którą wydaje ci się, że słyszysz.”

„Żyła tym, co jest teraz, rzadko zastanawiając się, jak jej działania lub podjęte przez nią decyzje wpłyną na przyszłość.”

Do następnego!