Czerwone słońce - Paulina Hendel | Recenzja

Tytuł: „Czerwone słońce”

Autor: Paulina Hendel

Wydawnictwo: Czwarta strona

Ilość stron: 431

Moja opinia: 10/10

Pierwsza część naprawdę mnie zaciekawiła, ciekawe polskie fantasy z domieszką słowiańskich wierzeń, czyli gatunek, który ostatnio bardzo lubię. Zakończenie było takie, że nie umiałam się doczekać drugiego tomu :D Aktualnie jestem po lekturze „Czerwonego słońca” i czekam na trzeci, haha :D Trochę mi zeszło przeczytanie go, bo szkoła :/ Ale przejdźmy do konkretów, a mianowicie – zapraszam na recenzję drugiego tomu „Żniwiarza”. ^^

„Zasada stara jak świat – jedz na trasie tylko tam, gdzie zatrzymują się tirowcy, a nie dostaniesz rozstroju żołądka.”

Wydarzenia z „Czerwonego słońca” rozgrywają się blisko rok, po tych z „Pustej nocy”. Magda wraca do świata żywych jako Żniwiarz, w nowym ciele, które wcześniej należało do dziewczyny w wieku zbliżonym do niej. Magda za wszelką cenę pragnie zemścić się na Pierwszym, który ją zabił rok wcześniej. Chce go odnaleźć i odesłać do Nawii. Nie jest sama, może liczyć na pomoc Feliksa, ale i przez różne zbiegi okoliczności – i innych osób. I całe szczęście, bo gdyby działała w pojedynkę to.. no cóż, zbyt długo w nowym ciele by nie pobyła ;P Żniwiarzy jest „dzięki” Pierwszemu na świecie mniej, natomiast Nawich – coraz więcej. Co za tym idzie, Magda z Feliksem mają pełne ręce roboty, a zważywszy na to, że dziewczyna w pewnym sensie musi uczyć się od nowa, przysporzy im to sporo przygód :D

Jak już wspominałam, Magda ma nie tylko nowy wygląd, ale i charakter. Jestem pod wrażeniem tego zabiegu, bo w zasadzie, to w pierwszym i w drugim tomie jest ta sama bohaterka, ale w obu zachowuje się inaczej. Autorka miała więc bardzo ciekawy pomysł. Jeśli mam być szczera, to Magda w wydaniu z „Pustej nocy” w większym stopniu zdobyła moją sympatię. Była bardziej... swojska, odważna i rozsądna. Chociaż z drugiej strony w „Czerwonym słońcu” widać na jej przykładzie, jak ciężkie jest życie Żniwiarza w nowym ciele, kiedy to musi walczyć z przyzwyczajeniami i charakterem osoby, która, że tak powiem, zajmowała je wcześniej. Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku Mateusza, ale tutaj nie będę się rozpisywać, żebyście sami mogli się przekonać co i jak. ;)

„Feliks wyjął z bagażnika plecak i wręczył go dziewczynie. 

- A ty? Nic nie będziesz niósł? - naskoczyła na niego.

- Myślisz, że po co wziąłem ciebie na polowanie?”

Skoro jestem już przy bohaterach, to wspomnę również o tym, że Paulina Hendel wprowadziła do historii kilkoro nowych bohaterów, przykładowo zapomniana przez rodzinę ciotka Janina z dwojgiem wnuków. Typowe „sebki”, postrach dzielnicy, drżące ze strachu przez babcią :D Nie są to postacie wprowadzone ot tak, a mają swoją rolę w fabule. Dodatkowo dodają książce nieco komizmu, którego oczywiście nie brakuje. Humor i sarkazm z łatwością można w żniwiarzu znaleźć ^^

Akcja w „Czerwonym słońcu” rozwija się stopniowo, ale ciekawie. Ta książka zaciekawiła mnie od pierwszych stron i tak trwało już aż do końca. Nudnych fragmentów nie uświadczymy, a jedynie co to, sporo nieoczekiwanych zwrotów akcji i czasami spokojną, ale zazwyczaj wartką akcję. Nie będzie przesady w słowach, że ta część jest o wiele lepsza od swojej poprzedniczki. Pod każdym względem. I akcja jest ciekawsza i treść napisana na wyższym poziomie, no wszystko uległo poprawie na plus.

„Nie znam zbyt wielu osób w Wiatrołomie – odparł Mateusz. - Z rodziną nie pogadam o nawich, a innych tematów do rozmów w tej chwili nie mam, więc zostałaś mi ty. 

- Ty wiesz, jak zagadać do dziewczyny.”

Generalnie uwielbiam „Żniwiarza” za niesamowity klimat. Polowania na Nawich są tak dobrze opisane, że czułam się, jakbym brała w nich udział razem z bohaterami. Paulina po raz kolejny zrobiła kawał dobrej roboty, przez co teraz trzeba znowu cierpliwie czekać do grudnia, na kolejny tom - „Trzynasty księżyc”. Jestem go strasznie ciekawa, tym bardziej, że drugi tom skończył się dosyć zagadkowo. A wam, jeśli nadal się wahacie, to naprawdę polecam. ^^

Za możliwość przeczytania dziękuję:

Do następnego!