Na krawędzi wszystkiego - Jeff Giles | Recenzja

Tytuł: „Na krawędzi wszystkiego”

Autor: Jeff Giles

Wydawnictwo: Wydawnictwo IUVI

Ilość stron: 376

Moja opinia: 7/10

„Na krawędzi wszystkiego” to książka, która mnie bardzo zaskoczyła. Po opisie fabuły spodziewałam się raczej niezobowiązującej młodzieżówki, zresztą ta śliczna okładka również wskazuje na taki gatunek. Jedynie co, to myślałam, że będą elementy thrilleru, bo, tu znowu temat wraca do okładki – wydaje się ona taka tajemnicza. Ale do głowy mi nie przyszło, że ta historia będzie zawierać akcenty fantastyczne! Dobra, niektórzy mądrzejsi ode mnie może i domyślili się po opisie, ale nie ja, haha :D

„Miłość postrzegał jak koc, który ktoś kiedyś z pewnością z niego zedrze. Im cieplej było mu teraz, tym zimniej będzie mu w przyszłości.”

Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Zoe, która można powiedzieć, że ma dość pokręcone i pełne niespodzianek życie. Nie tylko tych dobrych. Mieszka wraz z mamą i młodszym bratem w zapomnianym miasteczku, w górach, które podczas śnieżycy bywa odcięte od świata. W ciągu ostatnich kilku miesięcy przytrafiły jej się dwie tragedie – najpierw w jaskini ginie jej ojciec, a po jakimś czasie bez śladu zaginęła para staruszków, którzy byli dla niej i Jonaha niczym dziadkowie.

Mam co do niej mieszane uczucia, początkowo mnie irytowała, no bo hej, zostawia młodszego brata samego na dworze kiedy wie, że lada moment ma nadejść śnieżyca? Ja rozumiem, że on ją denerwował itd., w końcu sama mam sporo młodszą siostrę i wiem, jak to jest, ale nigdy bym tak nie postąpiła! Chłopiec musiał się zgubić, żeby przejrzała na oczy, dopiero potem widać jej miłość do niego, kiedy przerażona go szuka. Później już nie ma takich akcentów, jest nawet wręcz przeciwnie – zostaje przedstawiona bezgraniczna miłość rodzeństwa do siebie, zdolność do poświęcenia jednego za drugiego. Jonah z kolei to dziecko o złotym sercu. Nieraz i nie dwa robiło mi się ciepło na sercu przez to, co mówił, czy robił. Niewątpliwie odegrał on sporą rolę w historii.

„Po prawdzie ciesze się, że idę, gdyż im wolniej podążamy, tym dłużej mogę cię nieść.”

To właśnie przez to, że na początku Jonah zniknął i Zoe wyrusza na poszukiwania brata, dziewczyna poznaje Iksa. Wcześniej jednak, zostaje zaatakowana i rozwiązuje pewną niewyjaśnioną sprawę sprzed kilku miesięcy. Widzi coś czego nie powinna i spotyka chłopaka, z którym również nie powinna była się poznać.

Dlaczego? Krótko mówiąc – Iks nie jest z tego świata. Jest łowcą głów, pracuje na zlecenie lordów i mieszka na Nizinie – w miejscu, do którego trafiają ludzie z najgorszymi czynami na sumieniu.

Iks i Zoe pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. A jednak łączy ich nić porozumienia. No właśnie – w mojej opinii trochę za szybko. Dziewczyna widzi co chłopak nieomal zrobił, co potrafił, ledwie się znają... Z drugiej strony, mimo że ten wątek potoczył się ciut za szybko, to jednak o dziwo, nie był on nachalny. Był taki delikatny i subtelny, przez co można wybaczyć tempo. Tylko pozostaje pytanie, jak utrzymywać ze sobą kontakt, kiedy wydaje się to prawie niemożliwe? Kiedy Iks złamał wszystkie zasady Niziny, żeby uratować Zoe? Przecież w tak brutalnym świecie, mało prawdopodobnym jest, aby taki czyn został bez kary.

„Czy na tym polegała miłość – jedna część radości, dwie części cierpienia?”

Akcja nie powiem, że pędzi na łeb, na szyję, wciska w fotel, czy gdzie tam siedzicie, bo byłoby to podrasowanie. Jest ona raczej spokojna, rozwija się powolutku, ale na szczęście tak ciekawie, że zostaje nam oszczędzona nuda. W dużej mierze jest to zasługa lekkiego pióra autora, który mimo całkiem sporej ilości opisów, tak nakreślił ten świat, że nie sposób się nudzić. Bardzo przyjemnie się czyta, a przy okazji można z łatwością wyobrazić sobie te wszelkie rzeczy, które się akurat dzieją.

„Na krawędzi wszystkiego” może i nie jest ambitną książką, ale jest po prostu lekką młodzieżówką, przy której można odpocząć od nauki, czy tez cięższych lektur. Jest taka, jakie zazwyczaj bywają historię z tego gatunku – pozwala odpocząć. Ale też co nieco pokazuje. Czasami warto żyć chwilą i nie przejmować się konsekwencjami, życie nie zawsze bywa kolorowe, ale kiedy ma się cel, trzeba do niego dążyć. Może akurat się uda? Nie mówię, że musicie to obowiązkowo przeczytać, bo aż takie świetne to nie było. Ale jeśli są to Twoje klimaty, to polecam sięgnąć :) A ja teraz czekam na drugi tom, bo końcówki tego naprawdę trzyma w napięciu i zmusza do myślenia, co też będzie działo się dalej :D

„Wrócę – powiedział Iks. - Jeśli nie wrócę, to tylko jeśli nie jeden, lecz dwa światy się zmówią, by mnie powstrzymać.”

Za możliwość przeczytania dziękuję:

Do następnego!