Dwór skrzydeł i zguby - Sarah J Maas | Recenzja

Tytuł: „Dwór skrzydeł i zguby”

Autor: Sarah J Maas

Wydawnictwo: Uroboros

Ilość stron: 843

Moja opinia: 10+/10

„W domu. Nie tylko w Velaris, ale tam, gdzie był on; tam, gdzie była nasza rodzina.”

Z pewnością wiecie, że uwielbiam twórczość Sarah J. Maas, czy to Dwory, czy to Szklany tron... no dla mnie jest królowa fantastyki <3 Na „Dwór skrzydeł i zguby” czekałam od.. no od momentu skończenie „Dworu mgieł i furii”, czyli ponad pół roku! W końcu jednak się doczekałam, wierzcie, lub nie – popiszczałam się z radości, kiedy otwarłam paczkę :D Szkoła nie pozwoliła mi zacząć od razu, z drugiej strony chciałam tez ciut przeciągnąć skończenie go w czasie, tym bardziej, że wtedy jeszcze nie było wiadomo, że w przyszłym roku zostanie wydana nowelka <3 Ważne info. Recenzja prawdopodobnie będzie zawierała spoilery z pierwszego i drugiego tomu, także ostrzegam. Aha i jeśli komuś przeszkadzają już słodzące posty o Dworach, to również ostrzegam, haha :D

„Wojna pozostanie we mnie o wiele dłużej, niż będzie fizycznie trwała, jak niewidzialna blizna, która może z czasem zblednie, ale nigdy całkowicie nie zniknie.”

Feyra po wydarzeniach z acomafu trafia na Dwór Wiosny - z własnej woli, jako szpieg Dworu Nocy. Jej celem jest zebranie informacji na temat sojuszu Tamlina z królem Hybernii, ich planów itd. Nie jest to proste, gdyż Książę Dworu Wiosny jest przekonany, że dziewczyna wciąż go kocha, a jej stosunek z Księciem Dworu Nocy, był po prostu manipulacją owego Księcia. Jaka jest prawda – no cóż, sami wiecie ;)

Początek był... nie powiem, że dziwny, ale nie do końca rozumiem jego sensu.... Mam oczywiście na myśli Feyrę w roli szpiega. Nie, wróć... jeśli by tak przemyśleć, to owszem, później są nawiązania, do wydarzeń z tego okresu, jednak jego znaczenie rozumiemy dopiero po pewnym czasie. Co więcej, ta historia, bez wydarzeń na Dworze Tamlina, byłaby niekompletna. Może to, co napisałam nie do końca ma teraz sens, ale... dowodzi to umiejętności kreowania akcji przez Maas. Jej dbałość o szczegóły, które w momencie czytania wydają się nieważne, wręcz zbędne, ale w końcu okazuje się, że odgrywają jakąś rolę w fabule! Większą, lub mniejszą – ale jednak.

„Dostrzegam cie pod ta maską – powiedziałam, przywołując słowa, które wyszeptałam wiele miesięcy temu. - I to, co widzę, nie przeraża mnie.”

Sarah J Maas jak w każdej swoją książce, tak i w tej sprawiła, że historia pochłonęła mnie od pierwszych stron i ( nie przesadzam!) z trudem udawało mi się skończyć czytanie! Po prostu... nie było chwili, w której bym się nudziła, owszem, zdarzały mi się momenty, że nie chciało mi się czytać, ale jak tylko zaczęłam, tak ani się obejrzałam, a tu 100 stron przeczytanych! Ona potrafi tak operować słowami, że miałam wrażenie, że JESTEM w Prythianie i biorę udział w tych wszystkich wydarzeniach. Wszystkie te obrazowe, niekiedy dłuższe, niekiedy krótsze, ale nigdy nie nudne, opisy sprawiły, że to, o czym czytałam, automatycznie i wyraźnie pojawiało się w mojej wyobraźni. To było coś niesamowitego. Nawet kiedy odłożyłam ACOWAR, Velaris, Prythnia, Rhysand i jego spółka... to wszystko ciągle zajmowało mi myśli. I ta akcja! Ludzie, czytałam z zapartym tchem! Sarah dysponuje mistrzowskim piórem, świetnym i lekkim stylem pisania, więc przez jej książki się po prostu płynie. Wiecie... gdy pierwszy raz zobaczyłam tą cegiełkę, aż mi się oczy zaświeciły na widok liczby stron – dokładnie 843. Jednocześnie czułam, że to będzie za mało. To przerażające uczucie, kiedy patrzysz, jak ilość stron przeczytanych rośnie, a tych nieprzeczytanych maleje – no cóż... to działo się zbyt szybko...

„[...] od czasu do czasu przypominamy sobie, że to, co jest naszą największą słabością, może czasem okazać się nasza największą siłą.”

Wspomniałam wcześniej o Rhysandzie. (Tutaj, przy okazji, jeśli ktoś jeszcze nie wie, wyjaśnia się kwestia moje nazwy na Instagramie – readforrhys (gdzie serdecznie zapraszam ♥). Nietrudno się pewnie domyślić, skąd się wzięła :D) Szczerze mówiąc, po ACOMAFie nie sądziłam, że jest to możliwe, abym mogła pokochać go jeszcze bardziej. Myliłam się. I to srodze. Ahh ♥ Rhys, cudowny Rhys ♥ Także dziewczyny, przepraszam bardzo, ale on jest mój :D (A tak serio, która z Was również ma go za książkowego męża? ;P)

„Triumfalna noc... i wieczne gwiazdy. Jeśli on był słodką przerażającą ciemnością, ja byłam migoczącymi gwiazdami, które dobrze widać tylko w jego ciemnościach.”

Długo zbierałam się do recenzji tej książki, może dlatego, że sprawiła mi ona spory mętlik w głowie, jak również to, że tak wiele chciałabym o niej napisać, że nie wiem od czego zacząć. No i muszę uważać, żeby wam czegoś nie zaspoilerować. Acowar czytałam ok. 2 tygodnie – po części przez szkołę, ale również przez to, że chciałam jak najdłużej delektować się tą historią. Za jednym posiedzeniem czytałam nawet i 200 stron, a potem szybko odkładałam, żeby czasem nie czytać do rana, haha :D

„Jedno życie może zmienić świat.”

Charakterystyczną cechą twórczości Maas są zapierające dech w piersiach, maksymalnie nabuzowane emocjami zakończenia, które są istnymi rollercoasterami. Jak się przymierzysz do czytania ostatniego etapu jej książki – musisz wziąć pod uwagę, że najprawdopodobniej odłożysz już skończoną. No chyba, że masz naprawdę silną wolę. Ja w tym etapie, jak zawsze zresztą, odczuwałam złość, radość, stres, cierpienie, smutek i szczęście. No wszystko. W pewnym momencie musiałam wręcz przerwać na chwilę czytanie, bo przez łzy nic nie widziałam. Ja, osoba, która bardzo rzadko płacze przy książkach ;) Kto czytał acowar, ten z pewnością domyśla się, który moment mam na myśli. To było okrutne Maas. Kocham tą autorkę i nienawidzę jej jednocześnie! ♥

„Wszyscy mamy w sobie coś strzaskanego – rzekła Mor. - Każdy na swój sposób... Okruchy w miejscach, których nikt nie zobaczy.”

„Dwór skrzydeł i zguby”, to nie tylko książka fantastyczna. Tak naprawdę, to zlepek różnych gatunków literackich – fantastyka, romans, zawiera też sporo wątków politycznych. Niech was ta polityka nie przeraza. Maas opisała to bardzo ciekawie, oszczędziła nam nudy. Bitwy, walki, przygotowania do nich – to były wręcz jedne z najlepszych momentów. Dodatkowo jest wątek Feyry i Rhysa, którego w mojej opinii mogło być nawet ciut więcej ;P I wiele, wiele innych. Zaczynam na gatunkach, kończę na wątkach... brawo, Paula, brawo. ;P

Jeśli już mówię o Rhysandzie i Feyrze, to muszę również wspomnieć, o reszcie grupy! Azriel, Kasjan, Mor, Amrena – uwielbiam ich. Ich przegadywania, żarty, to było coś niesamowitego. Właśnie – humor. Jego znajdziemy w acowarze w dość sporej dawce, nieraz wybuchałam śmiechem! Bardzo często mnie rozśmieszały dialogi powyższej piątki. W fabule dużą rolę oprócz tych bohaterów, odgrywają siostry Feyry – Nesta i Elaina, a także Lucien. Każde z nich miało swoje zadanie, swoją misję związaną z ogółem historii.

„Cieszę się […] że mam cię przy swoim boku. Nie wiem, czy kiedykolwiek ci to mówiłem, jak wdzięczny jestem losowi, że stoisz przy moim boku.”

Powoli już będę kończyć... Jak nie potrafiłam się zebrać do tej recenzji, tak teraz nie potrafię jej skończyć! Ale może lepiej będzie, jeśli poprzestanę na tym, co napisałam, bo was zanudzę ;P

Czytałam wiele opinii mówiących, że ACOMAF jest jednak lepszy, niż ACOWAR. Moje zdanie?

Skłaniam się ku trzeciej części. Jednak prawda jest taka, że naprawdę ciężko je ze sobą porównać, bo obie są fenomenalne. Także... jak się pewnie domyślacie – polecam. Po stokroć – polecam! <3 Uroborosie, proszę, wydajcie kolejne książki Maas jak najszybciej <3 Tower of Dawn, A Court of Frost and Starlight, Catwoman i pozostaje jeszcze oczywiście finał Szklanego tronu... Coraz bardziej skłaniam się ku czytaniu metodą wielu prób i błędów po angielsku, który to niestety nie jest na AŻ tak wysokim poziomie :/ Także no... czekam na polskie wydania kolejnych jej dzieł <3

„To rzadkość, by ktoś stanął twarzą w twarz z tym, kim naprawdę jest, i nie uciekł.”

Za możliwość przeczytanie, ogromnie dziękuję:

Do następnego!