Srebrny łabędź - Amo Jones

Tytuł: „Srebrny łabędź”

Autor: Amo Jones

Tłumacz: Monika Wiśniewska

Wydawnictwo: Kobiece

Ilość stron: 333

Moja opinia: 8/10

„Srebrny łabędź” intryguje od pierwszego wejrzenia. Czyż nie? Tajemnicza okładka, która sugeruje.. no właśnie, co? Szczerze powiedziawszy, kiedy ją zobaczyłam, nie do końca potrafiłam przewidzieć, jaki gatunek za sobą skrywa. Opis z kolei sugeruje romans i to on sprawił, że zapragnęłam to przeczytać :D

„Sekrety są bronią, a spustem milczenie.”

Z opisu ta książka wydała mi się być w podobnych klimatach, do innego tytułu tego samego wydawnictwa - „Antybrat”. Jednak po przeczytaniu obydwu stwierdzam jedno – łączy je tylko motyw przyrodniego brata, syna nowej żony taty, który się żeni ponownie po śmierci matki bohaterki. I tyle. Cała reszta to, tak jak powinno być, dwie zupełnie inne historie. W sumie nie wiem dlaczego je porównuję, stwierdzam tylko fakt :D

Madison Montgomery, jak już się mogliście domyślić – straciła mamę. Wkrótce jej ojciec żeni się ponownie i obydwoje przeprowadzają się do nowego domu, a Madi zaczyna nową szkołę. Dziewczyna idzie do niej w przekonaniu, że to będzie dla niej nowy start, że nikt jej nie będzie znał. Nic bardziej mylnego – już pierwszego dnia spotyka się z szeptami i plotkami na jej temat. Żeby nie było, nie wszyscy są jej wrogo nastawieni, tego samego dnia Madison poznaje Tatum, z która szybko się zaprzyjaźnia. Dziewczyna jednak ostrzega ją przed pewną grupką chłopaków, którzy rządzą całą szkołą i budzą respekt, a nawet postrach. Elite Kings Club.

Alee... jak trzymać się z daleka od tego klubu, skoro jeden z jego członków okazuje być jej przyrodnim bratem?! Wydało mi się nieco dziwne, że nikt (np. ojciec) jej nie poinformował, że macocha ma syna, no ale dobra, uznajmy to za niedopatrzenie zabieganego tatusia. /sarkazm/

„Biblioteka ma w sobie coś magicznego. Jest niczym portal do wielu różnych światów.”

Myślałam, że Nate okaże się wkurzającym chłopcem z bogatego domu, który myśli, że jest panem wszystkiego i wolno mu robić co tylko dusza zapragnie. Nieco się zdziwiłam, kiedy okazało się, że polubiłam go już po pierwszym jego ”udziale” w fabule. Owszem, nie potrafiłam go rozgryźć, jak i w zasadzie całego tego klubu, o czym jeszcze wspomnę za chwilę, ale jak dla mnie to on nie był taki zły.

Co do Madison mam ciut mieszane uczucia, nie mam tutaj na myśli, że jej nie polubiłam, bo polubiłam, ale momentami jej zachowanie wydało mi się nieco absurdalne. W chwilach, kiedy ja na jej miejscu spieprzałabym gdzie pieprz rośnie, ona na spokojnie do wszystkiego podchodziła – tu nie chodziło o odwagę, to była zwykła naiwność.

„Srebrny łabędź” ogólnie rzecz biorąc jest książką bardzo tajemniczą, w której w zasadzie nie do końca wiadomo o co chodzi. Nie potrafiłam rozgryźć chłopaków z Elite Kings Club, bo ich zachowanie w sumie można określić tak (jak to słusznie zauważyła Anielka) – oni ją lubią, ale nienawidzą, ale chronią, ale jej szkodzą. Zagmatwane to, w ogóle nie wiadomo czego się spodziewać. Momentami mnie to irytowało, ale z drugiej strony... cała ta tajemniczość nadaje tej książce takiego smaczku, nieprzewidywalności. Niemniej jednak bardzo liczę na to, że autorka wyjaśni nieco więcej w drugim tomie, bo jestem naprawdę ciekawa wielu odpowiedzi.

„Witaj, Madison. Możliwe, że nas nie znasz, ale my znamy ciebie. Chcemy zagrać w pewną grę. Oto co się stanie, jeśli przegrasz...”

Chciałabym jeszcze wspomnieć o zakończeniu. Jak cała książka była skonstruowana w taki sposób, że wszystko ładnie ze sobą współgrało, nie było nieścisłości i niedopowiedzeń, tak zakończenie wydało mi się napisane „byleby było”, tak jakby autorce już się nie chciało go pisać lub nie miała pomysłu jak go rozbudować. Według mnie cała ta końcowa kulminacja wydarzeń rozgrywa się zbyt szybko, zabrakło mi szerszego opisu wydarzeń, większych emocji, bo, wierzcie mi, ale tutaj naprawdę szło się rozpisać, było bardzo rozległe pole do manewru. A ostatecznie wyszło tak, że się zaczęła ta konretna akcja, raz, dwa i już koniec i jedno wielkie” ee...co?” plus pytanie „skąd Madison wpadła akurat teraz na taki pomysł. Przecież miała tyle czasu”. Nie jest to coś, co bardzo przeszkadza, po prostu w mojej opinii można było się tutaj rozpisać :D

Amo Jones miała świetny pomysł na fabułę i nawet dość oryginalny, bo nie przypinam sobie, żebym wcześniej miała do czynienia z czymś podobnym. Bardzo mi się podobała ta historia, czytało mi się ją naprawdę szybko i ze sporym zainteresowaniem. Po skończeniu odczuwam jeden wielki niedosyt i już nie mogę się doczekać maja – wtedy będzie miał premierę drugi tom! :D Dlatego, jeśli lubicie takie klimaty, to spokojnie mogę ją wam polecić ;)

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

 Do następnego!