Zmiana - J. Sterling

Tytuł: „Zmiana”

Autor: J. Sterling

Wydawnictwo: SQN

Ilość stron: 314

Moja opinia: 6,5/10

Odnoszę wrażenie, że „Rozgrywka” podzieliła blogerów na dwa fronty – jednym się spodobała i polecają, innym,z kolei nie przypadła do gustu. Tych drugich jest chyba jednak więcej. Jak pewnie wiecie (albo i nie) mi akurat się ta książka spodobała. Ot, przyjemna historia w klimatach studiów i sportu, jakie to lubię czasami poczytać. Ale totalnie się nie spodziewałam, że będzie kontynuacja! A tu proszę, ni stąd, ni zowąd informacja, że będzie druga część. Mimo, że byłam bardzo ciekawa „Zmiany”, to jednak podchodziłam do niej nieco sceptycznie. W końcu o czym tu jeszcze pisać?

„Miłość to życie – uzupełnił dziadek. - Jeśli przegapia się miłość, przegapia się życie.”

Krótkie przypomnienie – pod koniec „Rozgrywki” Jack pojawia się w mieszkaniu Cassie po 6-miesięcznej nieobecności, z bukietem róż i prosi o drugą szansę. Ostatni rozdział to już „rok później”. A „Zmiana”? „Zmiana” zaczyna się w poranek po tym, jak Jack pojawia się u Cassie. Mamy szansę się dowiedzieć, co się wydarzyło w życiu Jacka przez ten czas i dlaczego on aż tak długo zwlekał z tym, aby w końcu postarać się o przebaczenie ukochanej.

To, że Cassie wybaczy Jack'owi wiemy już z poprzedniej części, jednak to nie znaczy, że od tej chwili ich związek będzie czystą sielanką. W końcu on jest baseballistą bardzo dobrej, nowojorskiej drużyny, wręcz kimś w rodzaju gwiazdy, a nie jest tajemnicą, że sławni ludzie nie mają takiej prywatności, jak każdy. Jack jest oczywiście do tego już przyzwyczajony, natomiast dla Cass jest to nowość. Druga sprawa, to przeszłość. Można coś komuś wybaczyć, ale nie da się tego zapomnieć, zdrada już na zawsze zostawia rysę w związku, szwankuje zaufanie.

„Jedynym sposobem na dalsze życie bez żalu było zaakceptowanie przeszłości.”

Pamiętacie, jak w recenzji „Rozgrywki” chwaliłam, że J. Sterling świetnie poradziła sobie z wątkiem pasji bohaterów? Tiaa, no właśnie. Tu już tak pięknie nie ma, o ile o baseballu Jacka'a co nieco jest, o tyle o fotografii Cassie... jest tyle co nic. Tak się teraz zastanawiam i nie umiem sobie przypomnieć, czy ona w ogóle robiła jakieś zdjęcia podczas trwania historii... Odniosłam wrażenie, jakby autorce się po prostu nie chciało rozpisywać tego wątku i po prostu go odsunęła na bok. A szkoda, bo w poprzedniej części wyszedł on bardzo dobrze.

Jak tylko ta książka do mnie dotarła, to prawie od razu zaczęłam ją czytać. Mimo sceptycyzmu, nadal byłam zaintrygowana, miałam nadzieję, że jednak się mylę i to się okaże równie dobre, jak „rozgrywka”, a może nawet lepsze. Iii... jak szybko zaczęłam, tak szybko zwątpiłam. Doszłam do może setnej strony i się zastanawiałam po co w ogóle ta kontynuacja jest? Przecież ona nie wnosi nic nowego do historii. Po drugie, i tak znamy zakończenie, autorka sama nam je zdradziła w „Rozgrywce”, więc z góry było wiadomo, że Cass i Jack w jakiś sposób przezwyciężą problemy.

Pozostawało tylko pytanie, w jaki sposób? I tutaj też w pewnych momentach miałam ochotę kazać Cassie usiąść i porozmawiać z Jack'iem. Sam Carter w pewnym momencie mnie nieco zirytował swoim zachowaniem a'la obrażalska panna – przecież wystarczyło tylko wyjaśnienie co się dokładnie stało i finał. Po sprawie.

„To bez ciebie nie ma mnie. Jack Carter nie istnieje bez Cassie Andrews.”

Wiecie co... ja sama nie wiem co sądzić o tej książce. Tak jak myślałam, nie wprowadziła ona nic naprawdę potrzebnego do fabuły, ale z drugiej strony po skończeniu stwierdziłam, że była mi potrzebna taka luźna, niewymagająca historia, którą można wręcz nazwać odmóżdżaczem. Jeśli macie ochotę na naprawdę leciutką lekturę na wieczór lub dwa, wtedy to może być dobry wybór. Ale w przypadku, jeżeli liczycie na dobrą kontynuację losów Cassie i Jacka, to uprzedzam, że możecie się zawieść. Według mnie miała tu zwyczajnie miejsce klątwa drugiego gorszego tomu. Ale to tylko moje zdanie, może ktoś z was sięgnie, przeczyta i stwierdzi, że czytaliśmy chyba dwie inne książki? Kto wie, w końcu ile ludzi, tyle opinii ;)

„Cass, pamiętaj jedno... kiedy życie daje Ci cytryny, rozkrój je i wyciśnij sok życiu w twarz!!!!!”

I może jeszcze jeden :D

„Najważniejsze jest to, kogo kochasz, bo kiedy wszystko inne stanie się odległym wspomnieniem, pozostaną ci tylko najbliżsi. A miłość jest w naszym życiu najważniejsza. Dawanie jej. Otrzymywanie. Uczenie innych, jak kochać.”

Do następnego!