Tylko pocałunek - Denise Hunter | Recenzja

Tytuł: „Tylko pocałunek”

Autor: Denise Hunter

Wydawnictwo: Dreams

Ilość stron: 335

Moja opinia: 7/10

W przypadku „Tylko pocałunku” wystąpiła taka sama sytuacja, jak przy innej książce Denise Hunter - „Sezon życzeń”? Jaka? Ano wzięłam się za czytanie, bez znajomości poprzednich tomów z tych serii. „Tylko pocałunek”, to trzecia (i jeśli dobrze mi się wydaje – ostatnia) część z cyklu Summer Harbor. Zaczynając to, nastawiałam się na przyjemne czytadełko, które przeczytam w dwa/trzy dni. I to właśnie dostałam ^^ Tyle, że czas czytania był znacznie krótszy ;P

„Życie nauczyło mnie jednego: że nie da się panować nad cudzym życiem. Można panować nad swoim – i to tylko czasami.”

Bohaterami tejże książki są Riley i Paige. Riley Callahan wraca z misji w Afganistanie, po tym, jak zaciągnął się kilkanaście miesięcy wcześniej do wojska, by nie musieć patrzeć na związek ukochanej z własnym bratem. Teraz mężczyzna wraca, ale już nie taki, jaki był. Wojna odcisnęła na nim swoje piętno nie tylko, na psychice, ale i na jego wyglądzie, Riley stał się inwalidą. Na dodatek dowiaduje się, że z kilku przyczyn, w najbliższym czasie jego domem stanie się dom Paige i to ona będzie mu pomagała wrócić do dobrej formy. Przed nim długa droga do odzyskania dawnej sprawności, więc nie jest do końca zadowolony z takiego rozwiązania. W końcu ma mieszkać z dziewczyną, która od długiego czasu mu się podoba! Szczere mówiąc, cały czas byłam ciekawa, jak będzie się rozwijał wątek między nimi. Polubiłam Rileya, jednak myślę, że Denise mogła nieco więcej uwagi poświęcić tematowi jego pobytu w wojsku, który tak naprawdę jest ledwie liźnięty.

Odniosłam wrażenie, że do postaci Paige, autorka przyłożyła się bardziej. Dziewczyna oprócz opieki nad przyjacielem, ma również na głowie schronisko, które ledwie wiąże koniec z końcem. Podczas gdy niektórzy mogliby ledwo dawać sobie radę, ona świetnie sobie radzi. W przypadku tego drugiego widać, że Paige naprawdę kocha zwierzęta i troszczy się o nie. Małe ale – dlaczego było tak mało o jej kocie? :( Na całą książkę wystąpił może ze dwa, trzy razy... Bohaterka jest bardziej złożoną postacią, niż Riley, dowiadujemy się o niej sporo, miałam więcej argumentów, żeby wyrobić sobie co do niej opinię i powiem wam, że ją podziwiam. Kaleki przyjaciel w domu, który mimo zawziętości, by robić wszystko samodzielnie, to jednak potrzebuje czasami pomocy, dalej, schronisko, na które musi wymyślić sposób, jak je utrzymać oraz własne życie towarzyskie i uczuciowe.

„Może ci, którzy twierdzili, że między mężczyzną i kobietą nie może być przyjaźni, mieli rację.”

Denise Hunter ma lekkie pióro, na co najlepszym dowodem jest to, że przeczytałam tę książkę w jeden dzień! Zaczęłam rano i tak sobie podczytywałam, że wieczorem skończyłam ;P Jednak nie mogę powiedzieć, że to sama historia tak mocno wciągnęła, po prostu przyjemnie się czytało. Sama akcja... dzieje się w idealnym tempie, ale przez większość czasu irytowała mnie ta zabawa w kotka i myszkę. Hej no, oboje są dorośli, ale według mnie momentami zachowywali się jak nastolatkowie, którzy przeżywają pierwsza miłość... Zamiast wziąć i porozmawiać, wspólnie podjąć jakąkolwiek decyzję, oni woleli robić dramy i tłamsić wszystko w sobie, albo nawet podejmować głupie decyzje. W miejscu, gdzie mogła powstać przepiękna historia o miłości, która przetrwa wszystkie przeciwności losu, powstała opowieść o dwojgu ludzi, którzy czasami nie do końca wiedzieli, czego by chcieli. Owszem, było o miłości, ale nie w takim stopniu, jak myślałam. Chwilka, nie chciałabym, żebyście pomyśleli, że mi się nie podobało, bo podobało, jednak nie ukrywam, że nastawiałam się na coś ciut lepszego.

„Kiedy wróciłem ze swojej tury, czułem, że wisi nade mną czarna chmura. Nie, nie nade mną, ona była we mnie. Próbowałem być sobą, jak dawniej, ale czułem się inną osobą.”

„Tylko pocałunek” to była moja druga książka Denise Hunter (nie liczę opowiadania z „Panny młode. Zima”), ale „Sezon życzeń” o wiele bardziej mnie zachwycił. Tamtą byłam zauroczona i nawet jeśli dobrze pamiętam, to dałam jej dziesiątkę, a w przypadku tej mam mały dylemat, jak ja ocenić. Bo jak już wcześniej wspomniałam – podobało mi się, ale bez szału. Miłośnikom Hunter powinna przypaść do gustu, ale jeśli nie mieliście wcześniej do czynienia z ta autorką, to może lepiej nie zaczynajcie akurat od tej pozycji ;)

Za możliwość przeczytania dziękuję:

Do następnego!