Gus - Kim Holden

Tytuł: „Gus”

Autor: Kim Holden

Wydawnictwo: Wydawnictwo Filia

Ilość stron: 498

Moja opinia 10/10

„Promyczek” [recenzja] to była cudowna książka. Jedna z niewielu, które doprowadziły mnie do płaczu. Piękna, wzruszająca i trochę smutna. A jak jest z Gus'em? Zanim po niego sięgnęłam, słyszałam, że leczy złamane po Promyczku serce. I wiecie co? Zgadzam się z tym.

„Nie jestem za bardzo religijny, ale podczas jazdy mogłem wyrecytować modlitwę z dwa czy dwadzieścia razy.”

Akcja „Gus'a” zaczyna się praktycznie w tym samym miejscu, w którym kończy się akcja „Promyczka”. Gus jest zrozpaczony po stracie, której doświadczył. Zamyka się w sobie, próbuje zapić swoje smutki. Zresztą nie tylko w alkoholu szuka pocieszenia. Zespół, w którym on gra, wyjeżdża w trasę. Chłopak dalej nie potrafi pogodzić się z tragedią, zresztą nie ma co się mu dziwić.

Podczas trasy koncertowej Rooka, gdy manager ma już dość zachowania młodego rockmana, załatwia mu „opiekunkę”, która ma zadanie pilnować go. I tak właśnie Gus poznaje Scout. Dziewczyna wydaje mu się sztywna i... niecierpliwa. Ona też nie pała do niego wielką chęcią, więc rozmowy ze sobą ograniczają do minimum. Coś się jednak zmienia, on powoli zaczyna sobie radzić, pokazuje jej swoją lepszą stronę. Dwoje młodych ludzi, oboje już z pewnym bagażem doświadczeń, zagubieni w życiu. Podobał mi się sposób, w jaki Kim poprowadziła ten wątek. Nie było czegoś takiego, że Gus się tylko do Scout uśmiechnął i ona już się w nim zakochała. Jak to się mówi – między miłością, a nienawiścią jest bardzo cienka granica.

„Masz tylko jedną szansę w tym cyrku zwanym życiem. Nie siedź na widowni, przyglądając się przedstawieniu. Wskakuj na scenę i bądź wielki. Właśnie tam znajdziesz ogień.”

„Gus” to początkowo dosyć smutna historia, mogą się polać łzy. Są przedstawione uczucia naszego głównego bohatera, widzimy jak próbuje odnaleźć się w życiu na nowo. Kim odwaliła świetną robotę, bardzo dobrze to wszystko było napisane. Przechodzimy przez to razem z Gus'em. Również uczymy się żyć na nowo, po tym co zostało nam zaserwowane w „Promyczku”.

Z początku byłam trochę niezadowolona, że nie wiadomo nic o Kellerze, w końcu on przechodzi przez to samo co Gus. Ale spokojnie, w końcu się pojawia :D

Obie te części, równie dobrze mogłyby istnieć oddzielnie, nie być serią. Jednak razem, stanowią bardzo zgrany duet. „Gus” daje ukojenie, nadzieję. Pokazuje, że czas naprawdę leczy rany.

Moim zdaniem „Gus” jest nawet ciut lepszy od Promyczka. Na pewno część z Was się ze mną nie zgodzi, ale takie jest moje zdanie ;) Obie bardzo mi się podobały, jednak to ta druga skradła moje serce bardziej. Naprawdę, bardzo polecam, sięgnijcie po ta książkę. Warto.

„Każdy dzień to okazja, by tworzyć legendę. Kluczem jest włożony w to wysiłek.” 

Pozdrawiam!