Królowa cieni - Sarah J. Maas | Recenzja

Tytuł: „Królowa cieni”

Autor: Sarah J. Maas

Wydawnictwo: Wydawnictwo Uroboros

Ilość stron: 841

Moja opinia: 10/10

Ja mam tylko jedno pytanie... Jak Sarah to robi?! Jakim cudem udaje jej się z każdą książką dźwigać poprzeczkę coraz wyżej? Te zakończenia... Boziu kochany, tyle emocji zawsze :O

Tym oto krótkim słowem wstępu zapraszam na recenzję cudownej „Królowej cieni”, którą skończyłam wczoraj w południe... a dalej myślami przebywam w Adarlanie. I tak, jak ostrzegałam przy okazji recenzji poprzednich tomów, uprzedzam i teraz – jeśli nie chcesz sobie zaspoilerować, przewiń na dół ;)

„-Nie możesz nas po prostu wyrzucić! Co my teraz poczniemy? Gdzie się udamy?
-Słyszałam, że w piekle jest szczególnie ładnie o tej porze roku.”

Aelin po kilku miesiącach przebywania w Wendlyn, wraca do Adarlanu. Zabójczyni jest silniejsza, po treningu z Rowanem potrafi walczyć jeszcze lepiej. Jako że w Adarlanie magia jest wyjęta spod prawa, dziewczyna traci swoją moc władania ogniem. Królowa Terrasenu nie jest jednak sama. Z pomocą przyjaciół – Chaola, Lasandry, kuzyna Aediona, oraz Rowana szykuje zemstę dla okrutnego króla.

Jak już jesteśmy przy bohaterach... ludzie kochani, czy tylko mnie tak bardzo Chaol na początku wkurzał?! Miałam ochotę wejść do książki i porządnie nim potrząsnąć. Z biegiem czasu jednak się zrehabilitował w moich oczach. Na szczęście. XD

W czwartym tomie poznajemy w końcu człowieka, który uratował i wytrenował Celaenę – Arobynna Hamela. Sama Aelin jednak nie żywi do niego zbyt przyjaznych uczuć. Nie po tym, co Król Zabójców zrobił jej ukochanemu kilka lat wcześniej. Postać Hamela odgrywa w Królowej cieni dosyć spore znaczenie i myślę, że autorka dobrze zrobiła nie wciskając go do poprzednich części, gdyż idealnie wykorzystała potencjał owego bohatera w tym konkretnym tomie.

„Świat powinien się zmieniać, i to często, bo w przeciwnym razie stałby się nudny.”

Bardzo ciekawy zabieg Sarah zrobiła łącząc w pewnym momencie ścieżki wiedźm i naszej grupki bohaterów. Owe wiedźmy są bardzo interesującymi postaciami w tej serii, ale nie ukrywam, że ich wątek lubię najmniej, mimo że w Królowej cieni już bardziej je polubiłam niż w Dziedzictwie.

Po skończeniu Dziedzictwa ognia, sądziłam, że trzecia część jest najlepsza. Myliłam się okay? Trzeci tom owszem, był świetny, ale czwarty jest jeszcze lepszy *.* Aż się boję pomyśleć, co będzie w piątym. Królowa cieni może i ma ponad 800 stron, ale jej objętość widać tylko po tym, że jest ona ciężka XD Treść ani trochę się nie dłuży, w tych całych ośmiuset stronach nie ma miejsca na nudę... Co chwilę coś się dzieje. Raz śledzimy wydarzenia z udziałem wiedźm w Morath, czasami zaglądamy do zamku zobaczyć co u naszego biednego Doriana, ale jednak najczęściej śledzimy losy Aelin i jej towarzyszy.

„- Nie wybieramy się do piekła, Aelin. - odparł. - Ale gdziekolwiek się udamy, zawsze pójdziemy tam razem.”

Nie wiem jak Maas to robi... ale czytając jej książki, mam wrażenie, że uczestniczę w tych wszystkich wydarzeniach razem z jej bohaterami. W Królowej nie było inaczej. Wiadomo, że książki przenoszą do innego świata ale... jak czytałam (w szczególności zakończenie - a jak wiemy, w zakończeniach Sarah juz totalnie nie ma dla nas litości) miałam wrażenie, że jestem w Adarlanie razem z Aelin i resztą. Kiedy odłożyłam czytanie, aby iść spać, rzeczywistość uderzyła we mnie jak obuchem. Cały czas myślami krążyłam w tym świecie. Ciężko jest wykreować aż tak realistyczny świat, więc może i to mówiłam, ale powiem jeszcze raz – Sarah to mistrzyni świata fantasy.

Wyżej wspomniałam, że zakończenie typowe dla niej. Oj tak, bardzo podobne emocje, jak przy końcówce ACOMAFU... wściekłość, ból, przerażenie, lęk, radość, strach, euforia i tysiąc innych określeń. To mnie rozbiło. Skończyłam Królową z uśmiechem na twarzy, bo pomimo pewnego smutniejszego wątku, zakończenie mnie zadowoliło. Teraz z jednej strony z niecierpliwością czekam na Imperium burz... ale z drugiej.... kto wie, ile będziemy musieli czekać na kolejną część...

„-Musimy porozmawiać
-A będzie to miła rozmowa czy nie?
-Jedna z tych, po których będę się cieszył, że nie masz dostępu do swej mocy, bo przynajmniej nie zaczniesz strzelać naokoło płomieniami.”

Za możliwość przeczytania tej serii bardzo, bardzo dziękuję:

Pozdrawiam!