Confess - Colleen Hoover | Recenzja

Tytuł: „Confess”

Autor: Colleen Hoover

Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte

Ilość stron: 297

Moja opinia: 9/10

„Confess” zapragnęłam przeczytać od momentu, kiedy dowiedziałam się, że zostanie wydane w Polsce. Nawet bez czytania opisu fabuły, wystarczył mi fakt, że ta książka wyszła spod pióra Colleen Hoover. Zamówiłam ją już w dniu premiery, ale przeczytałam dopiero teraz. Powód? Brak czasu na własną książkę, przez stosik recenzenckich ;P I teraz pytanie. Czy „Confess” będzie razem z N9, MS, UL oraz Hopeless na pierwszym miejscu, (nie każcie mi wybierać spośród tej czwórki! Błagam. Wszystkie 4 kocham <3) czy może okazało się gorsze?

„Zawsze będę cię kochał. Nawet kiedy już nie będę mógł.”

Można powiedzieć, że cecha charakterystyczną książek tej autorki, jest wplatanie w romans ważnych wątków „z życia wziętych”. W „Confess” nie jest inaczej. Nie powiem, jaki dokładnie, bo nie chcę Wam odbierać tej radości poznania go ;)

Owen Gentry jest młodym, ale bardzo utalentowanym malarzem. Inspiracje do obrazów, bierze z wyznań, które ludzie anonimowo zostawiają przed jego pracownią. Godzinę przed wystawą, kiedy to rozpaczliwie szuka asystentki, pod drzwiami zjawia się Auburn.

Auburn nie ma łatwego życia, chce zacząć normalnie żyć, potrzebuje pieniędzy. Gdy staje pod drzwiami pracowni „Wyznaję”, nie sądzi, że to zmieni wszystko, że osoba, która otworzy drzwi będzie tą, którą pokocha. Ale jako, że rzeczywistość często bywa okrutna i wymaga poświęceń, przed zakochanymi stanie niejedno wyzwanie.

„[...] będę cię zawsze kochała. Nawet kiedy już nie powinnam.”

Szczerze powiedziawszy na drugiej strony byłam już prawie, że poryczana. No ej.. dlaczego? :( Życie bywa okrutne :/ Dodatkowo, co się rzadko zdarza – książka spodobała mi się od samego początku. Colleen ma bardzo przystępny styl pisania, dzięki czemu jej książki czyta się z przyjemnością. Tą historię pochłonęłam w niecałe 24 godziny :D

Jedynie co, to przyczepię się do jednej rzeczy, a właściwie postaci. Auburn. Czy tylko mnie ta dziewczyna czasami wkurzała? Ja rozumiem, naprawdę rozumiem, że chciała dla pewnej osoby jak najlepiej, ale czy przez to, musiała podejmować decyzje, które mogłyby jej spieprzyć całe życie? Dać sobą manipulować? Według mnie to da się rozwiązać w bardziej „normalny” sposób, a nie... Irytowała mnie i przez nią mam ochotę zaniżyć ocenę całej książce. W końcu bohater, to bardzo istotna jej część.

„[...] żadna życiowa decyzja nie jest permanentna, oprócz tatuażu.”

Problem, który tym razem poruszyła Hoover jest bardzo trudny, mimo wszystko, często było mi Auburn żal. A Lydię miałam ochotę udusić. Jak można być tak wrednym?! Ona to dopiero mnie denerwowała....

Owen bardzo przypadł mi do gustu. Świetny chłopak, który kocha malować, wrażliwy, pewny siebie i zabawny. Może i nie stał się jednym z moich książkowych mężów, ale i tak go polubiłam. Jeśli chodzi o same jego obrazy, to naprawdę genialne było to, że w środku możemy zobaczyć te, o których rozmawiają bohaterowie. Pierwszy raz się z czymś takim spotykam i wielki plus za to ode mnie ;) A jeśli już mowa o plusach... Ta książka została wydana od razu w dwóch wersjach okładkowych, z czym również nigdy wcześniej się nie spotkałam, a co jest ciekawym pomysłem.

„Ludzie dzielą się na tych, których się spotyka i poznaje, i tych, których się spotyka i już zna.”

Mimo, że „Confess” mnie wciągnęło i bardzo mi się podobało, to według mnie nie dorównuje poziomem tej czwórce z pierwszego akapitu. W moim mniemaniu, jest to jedna z tych słabszych książek Hoover. Ale to że słabsza, nie znaczy, że zła. Absolutnie! Historia jest świetna i naprawdę polecam, w szczególności fanom autorki. Jak reszta, jest przyjemna, szybko się ją czyta i miło można spędzić przy niej czas ;)

„To niesamowite, że nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo byliśmy samotni i przerażeni, dopóki nie zjawia się ktoś u naszego boku.”

Do następnego!