Franco - Kim Holden | Recenzja

Tytuł: „Franco”

Autor: Kim Holden

Wydawnictwo: Wydawnictwo Filia

Ilość stron: 305

Moja opinia: 10/10

Kim Holden, to zaraz obok Colleen Hoover, moja ulubiona autorka książek tego gatunku. „Promyczek” złamał mi serce,”Gus” je trochę podleczył, („O wiele więcej” było cudowne) a „Franco”? Sposób Kim na zapełnienie sobie kieszeni, czy może idealne zakończenie serii?

„Niektórzy nie wykorzystują życia, inni bacznie je zgłębiają, zauważając to, co umyka tym pierwszym. Piękno tkwi pomiędzy wierszami, w szczegółach.”

Tytułowy Franco jest perkusistą w zespole Rook, w którym gra wraz z najlepszymi przyjaciółmi. Sprawia wrażenie typowego złego chłopca – przystojny, ma tatuaże, ogoloną głowę. Mógłby mieć każdą, a jednak jego uwagę zwraca niepozorna dziewczyna, którą poznaje w barze w Los Angeles. Jest tylko jeden mały problem. Gemma pochodzi a północy Anglii, został jej tylko tydzień pobytu w Stanach. Dzieli ich tysiące kilometrów, ocean. Wszystko się zmienia, gdy chłopak postanawia pomóc Gemmie spełnić pewne marzenie. Czy będzie z tego coś więcej?

„Franco” w porównaniu do dwóch poprzednich części jest chudziutki, ale i tak, na mniejszej ilości stron, Kim Holden udało się stworzyć równie wspaniałą historię. Uwielbiam jej książki głównie za to, jak są napisane. Autorka ma tak lekkie pióro, że naprawdę bardzo szybko się je czyta. Jeśli dodać do tego ciekawą fabułę i cudownych bohaterów, powstaje książka idealna.

„Życie jest tak skomplikowane, jak sam je sobie utrudnisz.”

Cieszę się, że Kim dała nam jeszcze tą jedną szansę spędzenia czasu z bohaterami Promyczka. Samej Kate już nie ma, o czym nie da się zapomnieć, bo (co mi się podobało) chłopaki często ją wspominają. Sama nie wiem, którego wolę bardziej – Gus'a, czy Franco. Uwielbiam ich oboje. Za ich humor, pewność siebie, ironiczność, dystans do siebie i do życia. Dialogi tej dwójki były jednymi z najlepszych aspektów tej książki.

W pewnym momencie czytania, zauważyłam bardzo ciekawą rzecz. A mianowicie – akcja tej i drugiej części trochę na siebie nachodzi, pojawia się kilka wspólnych fragmentów. Ciekawy pomysł. Jeszcze lepszym, był taki, że Kim Holden wprowadziła bohaterów z jednej z książek Colleen Hoover.

„Nic, co warte jest walki, nie może być proste [...]”

Każda z historii tej autorki udowadnia coś ważnego. W tym przypadku nie jest inaczej. „Franco” pokazuje, że marzenia są bardzo ważnym aspektem życia, i choćby nie wiadomo co – nie należy się poddawać, a wytrwale i cierpliwie dążyć do ich spełnienia. Nie zawsze jest łatwo, ba – niekiedy może być naprawdę ciężko, ale trzeba (że tak powiem) ruszyć tyłek i im pomóc się spełnić. Bo one, jak to określił nasz bohater, są paliwem życia i żyjemy w pełni wtedy, kiedy staramy się je zrealizować. I całkowicie się z nim zgadzam, lepiej bym tego nie ujęła. ;)

„Uważam, że marzenia są paliwem życia. Żyjesz w pełni, kiedy starasz się je spełnić. Nie ma nagrody za bierne bezpieczeństwo.”

Także wracając do pytania z pierwszego akapitu - „Franco” to idealne zwieńczenie serii, jestem bardzo zadowolona, że autorka dała nam, za jego pomocą okazję, żeby „pożegnać” się z bohaterami. Nie powiem, jest mi trochę smutno, że to koniec przygody z nimi, ale kiedyś ten koniec nastąpić musi, a nie ma sensu ciągnąć czegoś w nieskończoność. Jednak mimo wszystko na ostatnim rozdziale byłam bliska rozpłakania się. W tym bardziej pozytywnym sensie ;)

Jeśli jesteście po lekturze Promyczka i Gus'a i wahacie się, czy sięgać po Franco – absolutnie polecam! ;) W sumie to nawet i bez znajomości tych dwóch, dacie radę spokojnie połapać się w fabule. Ja z kolei z niecierpliwością wyczekuję kolejnej książki Kim Holden w Polsce . ^^

„Boże, błogosław palantów.”

Do następnego ;)