Marionetka - Amo Jones | Recenzja

Tytuł: „Marionetka”

Autor: Amo Jones

Przekład: Monika Wiśniewska

Wydawnictwo: Kobiece

Ilość stron: 275

Moja opinia: 8/10

Wokół „Srebrnego łabędzia” był niemały szum, kiedy miał swoją premierę. Odniosłam wrażenie, że ta książka stała się jedną z tych, która podzieliła czytelników na tych, którzy ją uwielbiają i tych, którzy jej nie lubią. Bo mroczna, bo wulgarna, bo brutalna. A ja? Mnie się pierwszy tom spodobał i wyczekiwałam drugiej części, w nadziei, że w końcu znajdę odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Znalazłam? Większość tak, ale mam jeszcze więcej nowych, które wyjaśnią się dopiero w trzecim tomie. A gdzie tam kurcze początek 2019 roku, bo wtedy dopiero ma podobno wyjść :(

„Tylko ty widzisz światło tam, gdzie inni widzą mrok, Madison.”

Po wydarzeniach z pierwszej części, Madison wraz z przyjaciółką uciekają przed Królami do Nowej Zelandii, gdzie próbują się ukryć. Ale czy one tak naprawdę są tam bezpieczne i z dala od wzroku Elite King's Club? „Marionetka”, czyli ciąg dalszy „Srebrnego łabędzia” to kolejna dawka tajemniczych, niebezpiecznych wręcz intryg, których nie sposób przewidzieć, ani zrozumieć.

Nie łudziłam się, że wątek ucieczki potrwa przez całą książkę, ale myślałam, że będzie trwał ciut dłużej niż trwał. „Marionetka” zaczyna się ciekawie i, jak to Amo – nie ma miejsca na nudę. Od pierwszych stron coś się dzieje, w dodatku coś, co zazwyczaj budzi szok i zdziwienie. Zaczynam myśleć, że autorka bardzo lubi komplikować, urozmaicać sprawy i stara się, żeby nie było zbyt łatwo, prosto i spokojnie.

Madison w tej części zaczyna podejmować nieco bardziej rozsądne decyzje, aczkolwiek nadal przejawia tą swoją ślepą wiarę. Ale już przynajmniej mnie nie irytowała, co jej się zdarzało w poprzednim tomie. Z kolei Królowie jacy mroczni byli, tacy nadal są – w dalszym ciągu ciężko przejrzeć ich intencje, dalej pogrywają sobie z Madi, ale miałam wrażenie, że delikatnie odpuścili, co tym bardziej mnie zdezorientowało. Jedno jest pewne – nadal nie mam pojęcia, jaki jest sens tego, czym/kim oni są i co robią, a to tylko wzbudza moje zaciekawienie.

Nadal nie wiem, czy Królowie w końcu lubią Madi, czy nie... Ona sama też mnie dziwi swoim podejściem do nich jak gdyby nigdy nic. Druga kwestia – Madison i Bishop. Ta dwójka się kocha, czy nienawidzi, bo ja już nie wiem? Mówią jedno, robią drugie, myślą trzecie – ot, najlepiej wyjaśnione. Ale muszę przyznać, że podoba mi się takie ujęcie tematu, to nie jest typowy romans, autorka ciekawie do tego podeszła i przedstawiła w nieco innym świetle, niż zazwyczaj jest to pokazywane.

„Nikomu nie ufaj. Nikogo się nie bój. Pieprz wszystkich.”

W „Marionetce” wiele się dzieje, ale wydaje mi się, że jakby ją porównać z „Srebrnym łabędziem” to była ona spokojniejsza, mniej brutalna i mniej wulgarna. Nie, że te cechy zanikły – bo nadal są, ale w delikatnie mniejszym stopniu. I w zasadzie to mnie te wulgaryzmy itd. w ogóle nie przeszkadzają, choć mam świadomość, że pewnie znajdą się osoby, które odrzucą tę książkę m.in. przez to ;) Jednak w dalszym ciągu jest intrygująca i często dezorientuje. Amo Jones nie poprzestaje na informacjach, których nam dostarczyła w poprzedniej części – o nie, ona ciągle rzuca coś nowego, coś, czego się w żadnym stopniu nie spodziewamy i zadziwia, szokuje. Po prostu... no czasem zwyczajnie szczęka opadła.

Czy „Marionetka” jest lepsza? Tak, w pewnym sensie tak, choć czasem brakowało mi tego dreszczyku emocji, który bardzo często towarzyszył mi przy czytaniu „Srebrnego łabędzia”. Niemniej jednak ta książka pochłonęła mnie od pierwszych stron, a po przeczytaniu ostatnich pierwsze co, to szukałam informacji na temat jakiejś przewidywanej daty premiery kontynuacji. Niestety z tego co się dowiedziałam, to gdzieś dopiero na początku 2019 roku... :( Tyle czasu jeszcze... Dajcie szansę „Marionetce”, bo według mnie warto! :D Oczywiście pod warunkiem, że lubicie takie klimaty – jeśli „Srebrny łabędź” był za mocny, no to cóż, nie oczekujcie po tej historii czegoś innego ;)

Za możliwość przeczytania dziękuję:

Do następnego: