Woda, która niesie ciszę - Brittainy C. Cherry | Recenzja

Tytuł: „Woda, która niesie ciszę”

Autor: Brittainy C. Cherry

Przekład: Katarzyna Agnieszka Dyrek

Wydawnictwo: Filia

Ilość stron: 423

Moja opinia: 9/10

Brittainy C. Cherry raczej Wam przedstawiać nie muszę, gdyż jest to autorka powszechnie znana na polskim rynku wydawniczym, a przynajmniej w kręgu miłośników romansów. Jej książki to zwyczajnie sztos. Każda z tych, które jak dotąd czytałam kryła w sobie przepiękną, ale bolesną historię o miłości i ukazywała te gorsze oblicza życia. Cherry to taka jakby druga Hoover, ale wydaje mi się, że na nieco większą skalę. „Woda, która niesie cieszę” jest trzecim tomem serii Żywioły, ale tak się złożyło, że przed nią przeczytałam „Siłę, która ich przyciąga”. Jednak mając przed sobą kilka godzin drogi do Niemiec na wymianę szkolną (miało być 8, a zrobiło się 12 ;P) stwierdziłam, że ta książka będzie idealna. Zajęła mi sześć godzin, a zważywszy na to, że liczy sobie ponad 400 stron, jestem w szoku, ale też nie ma co się dziwić, gdyż wciągnęła masakrycznie!

„Miłość nie polegała na byciu z kimś jedynie w słonecznych dniach. Oznaczała na trwanie przy tym kimś nawet w burzowe noce.”

Zaczęłam od ogólnego przedstawienia, że mi się spodobało, ale o czym tak właściwie ta książka jest? Już mówię. Przede wszystkim, opis z tyłu książki jest dość obszerny, jednak... nie zdradza wiele, znamy zarys, ale jest on bardzo tajemniczy i myślę, że taki zabieg jest bardzo dobry, bo ciągnie nas samo pytanie „o co tu chodzi?”. Nie zamierzam burzyć idei wydawnictwa, więc też nie zdradzę zbyt wiele ;P Powiem tyle – jest dziewczyna i chłopak (no woow aleś ty odkrywcza!). Niby zwyczajnie, ale jednak nie. Nie wiem, kojarzycie motyw, w którym osoba po jakimś zdarzeniu traci głos z traumy? O! Może znacie „Kocham cię bez słów” Abbi Glines. Tutaj właśnie to między innymi występuje. Przyjaciele i życie, które rzuca kłody pod nogi.

Jak tak sobie myślę, to dochodzę do wniosku, że jest to jedna z bardziej bolesnych książek Brittainy. To, w jaki sposób ona obrazuje rzeczywistość, tą gorszą stronę życia, różne niefajne sytuacje, które mogą dotyczyć każdego z nas jest po prostu godny podziwu. Ona potrafi tak dobrze opisać emocje, że czujemy je całym sobą. Dodajmy do tego niesamowicie lekkie pióro autorki, którym potrafi genialnie przedstawić rozgrywające się sytuacje i wychodzi niesamowita historia.

„Nawet podczas kłótni – nawet, gdy cierpiał – nadal ją kochał. Właśnie taka była miłość.”

Fabuła jest interesująca od samego początku, jednak od razu zostajemy w pewnym sensie rzuceni na głęboką wodę, niby pierwsze strony, ale nie ma lekko, wręcz nawet mogą się pojawić łzy. Później akcja nieco zwalnia, ale po jakimś czasie znowu stopniowo nabiera coraz większego tempa. Jedno jest pewne – przygotujcie się na to, że „Woda, która niesie ciszę” pochłonie Was od pierwszych stron, mniej lub bardziej niż pozostałe części Żywiołów – to już zależy od Waszych upodobań – ale wciągnie, wierzcie! :)

Bohaterowie zostali naprawdę dobrze wykreowani, mają w sobie „to coś”, co sprawia, że są realni, prawdziwi do bólu, wyjątkowi. Mają wady, mają zalety, nie są wyidealizowani. Są jedyni w swoim rodzaju. Bardzo polubiłam Brooksa, świetny, opiekuńczy facet, którego nie zniechęca milczenie Maggie. Jest jednym z tych facetów, którego chciałaby większość z nas.

„Kiedy byłam mała, pewna kobieta powtarzała mi, że rodzina troszczy się o siebie nawet w trudnych chwilach. Zwłaszcza gdy jest ciężko.”

Maggie co prawda polubiłam nieco mniej, ale ona również jest ciekawą postacią. Dziewczyna obrazuje to, jak niektóre wydarzenia potrafią mocno odbić się na psychice. Choć szczerze mówiąc, byłam... zdziwiona, że to tak długo trwało, tak wiele czasu...

„Woda, która niesie ciszę” opisuje walkę z samym sobą. Pokazuje, jak bardzo jedna, krótka chwila, jeden moment, może zmienić życie człowieka, jak może na niego wpłynąć. Życie jest pełne niespodzianek i nie zawsze są one przyjemne. Dziś jest dobrze, jutro już nie. A czasami potrzebujemy impulsu, który sprawi, że uda nam się zmienić pewne rzeczy w życiu. Ta historia może i nie znalazła się na piedestale, jeśli chodzi o moje ulubione książki Brittainy C. Cherry, bo nadal króluje „Powietrze...” i „Siła...”, ale była cudowna i warto, naprawdę warto ją przeczytać.

„Właśnie na tym polegała prawdziwa miłość.

Na śmianiu się z pomyłek.

Na szeptaniu sobie nawzajem tajemnic.

Na tańczeniu w parze, nigdy w samotności.”

Do następnego!