[Przedpremierowo] Larista. Wysłannicy - Melissa Darwood

Tytuł: „Larista. Wysłannicy”

Autor: Melissa Darwood

Wydawnictwo: Kobiece | Young

Ilość stron: 288

Moja opinia: 8/10

„Larista” to moje drugie spotkanie z twórczością Melissy Darwood. Pierwszą jej książką, którą przeczytałam było „Luonto” (recenzja - klik), czyli historia, która wywarła na mnie ogromne, niesamowite wrażenie. Przesłanie, jakie ze sobą niesie jest mocne i można rzec – przerażające. Warto przeczytać! Ale ten post nie o tym, kilka dni temu skończyłam „Larista. Wysłannicy”, która jest wznowieniem książki, wydanej już wcześniej przez inne wydawnictwo. Z tego co się orientuję, to wersja Wydawnictwa Kobiecego jest wzbogacona o dodatkowe rozdziały.

„Gdziekolwiek się nie znajdziesz, zawsze będę cię chronił. Zawsze. Pamiętaj. Jesteś moim powietrzem. Moją Laristą.”

Larysa jest zwykłą dziewczyną z małego, polskiego miasteczka, niedawno ukończyła osiemnaście lat, niedługo pisze maturę. Dziewczyna od lat marzy o wielkiej miłości na całe życie, jednak coś nie umie się trafić ze swoją drugą połówką. Śni jej się koszmar, z którego wnioskuje, że w jej życiu nadejdą zmiany. Dobre, złe? Nie wiadomo. Poznaje Gabriela, tajemniczego nieznajomego, a w dodatku ich spotkanie następuje w dość... nietypowej sytuacji. Co wniesie do jej przyszłości facet ze snu? A, no i jest jeszcze Daniel, chłopak, którego poznała krótko po Gabrielu. Tyle że intencje obu mężczyzn są skrajnie różne.

Okej, przyznam, że książka zaczęła się bardzo ciekawie i można by rzec dość oryginalnie, jednak nie od razu wciągnęła mnie bez reszty. Co nie znaczy, że było nudnie – nie, było... w porządku. Akcja rozwijała się stopniowo, aż w końcu pochłonęła tak, jak powinna. Potem już ciągle coś się działo, zdarzały się niespodziewane, ale i spodziewane rzeczy.

„Życie ma sens jedynie wtedy, gdy robimy to, co kochamy.”

Melissa Darwood zaczerpnęła ogólny zarys pewnego motywu i wykreowała z niego zupełnie nową, oryginalną fabułę. Umiejętnie wplotła w świat rzeczywisty wątek, który może się kojarzyć z czymś, co już jest, ale nie ma go w żadnej innej książce. Kim więc są Guardianie i Tentatorzy? Początkowo skojarzyli mi się z Aniołami, ale im dalej w las, tym bardziej docierało do mnie, że podobieństw jest niewiele. Masz już dosyć oklepanych, fantastycznych schematów? „Larista” to taki powiew świeżości w tym nurcie, coś innego.

Mam takie tylko drobne pytanie do autorki... Jak jej się udało stworzyć bohatera, który mimo że na pierwszym spotkaniu sprawił niezbyt dobre wrażenie, to jednak skradł moje serce od razu? Gabriel to postać, która skrywa w sobie wiele tajemnic, ale i bólu, już dość sporo czasu czeka na swą Laristę (a co to, a co to? Przeczytaj, to się dowiesz ;P). Polubiłam go od razu i podejrzewam, że niejedna z Was także go pokocha. On po prostu jest taki... kochany! Uwielbiam gościa!

„Czasami sformułowanie na głos tego, co cię nurtuje, pomaga w znalezieniu odpowiedzi.”

Larysa to również ciekawa postać; dobra, przyjacielska dziewczyna, która, co na plus – nie jest typową szarą myszką, jak to zwykle bywa. Nie, ona jest po prostu sobą. Ma swoją pasję, potrafi pięknie malować, ma marzenia, przyjaciółkę i kochających rodziców. Jej się nie da nie lubić. I nawet przyznam, że mnie nie irytowała, co mnie niezmiernie cieszy.

„Larista” może nie jest wybitnym dziełem, któremu z miejsca dam dziesiątkę, ale spodobała mi się ta książka i z przyjemnością przeczytam drugi tom - „Guerra”. Melissa Darwood ma lekki styl pisania, dzięki któremu czyta się szybko, ale ma też talent, do tworzenia niecodziennych i oryginalnych historii, w których nie znajdziemy oklepanych schematów. Niemniej jednak „Larista” w moim rankingu nie pobiła „Luonto”, które nadal dumnie piastuje funkcję pierwszego miejsca ;) Następny w kolejce do przeczytania czeka „Tryjon” - czuję, że będzie dobry, w wakacje się przekonam. No i żeby było jasne – jeśli szukasz dobrej, młodzieżówki z wątkiem fantastycznym, to koniecznie spróbuj sięgnąć po „Laristę” :)

„Ludzkość tak wiele osiągnęła, tak wiele wynalazła, a jednak wciąż wokół nas zachodzą zjawiska, których nie rozumiemy, o których istnieniu nie mamy pojęcia.”

Ten cytat wygrał wszystko XD

„Jeden kumpel pyta drugiego: „Ty, stary, powtarzałeś coś do matury?”. Na to drugi patrzy na niego dumnie i odpowiada: „No pewnie. Wciąż sobie powtarzam ten sam materiał: będzie dobrze, będzie dobrze, będzie dobrze...”.”

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję:

Do następnego!