Szeptucha - Katarzyna Berenika Miszczuk | Recenzja

Tytuł: „Szeptucha”

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Wydawnictwo: Wydawnictwo WAB

Ilość stron: 414

Moja opinia: 9/10

Na tę książkę czaiłam się już od bardzo dawna, w ogóle chciałam poznać Katarzynę Berenikę Miszczuk. „Szeptucha” z tego co zauważyłam, zbiera przeróżne opinie, jedni polecają, inni wręcz odradzają. Ale jak ja się na coś uprę, to nie ma bata, więc mnie te negatywne recenzje nie zniechęciły :D Kiedy rosa.czyta (link do jej bloga) zorganizowała Book Tour z tą właśnie książką, od razu się zapisałam. ^^

„Czasami ze złych rzeczy wychodzą dobre.”

Wyobraźcie sobie, co by było gdyby... Mieszko I nie przyjął chrztu? Jak wpłynęłoby to na dalsze losy Polski? Autorka w swojej książce przedstawiła taki właśnie scenariusz, jeden z wielu możliwych. XXI wiek. Polska, a właściwie – Królestwo Polskie, nie jest krajem katolickim, ludzie nadal wierzą w słowiańskich bogów, a Piastowie w dalszym ciągu siedzą na tronie. Gosława Brzózka, to dwudziestoczteroletnia dziewczyna, która właśnie odebrała dyplom lekarza. Jednak zanim będzie mogła pracować w swoim zawodzie, musi odbyć roczne praktyki u Szeptuchy. Wszystko fajnie, gdyby nie to, że Gosia o wiele lepiej czuje się w mieście, niż na wsi. Boi się kleszczy, nie wierzy w bogów, zabobony, czy przesądy. Na dodatek nie ma szczęścia u facetów, więc nadal jest sama.

Krótko po przyjeździe do Bielin, Gosia poznaje Mieszka, który jest na praktykach u lokalnego Żercy. Ale czy ten facet naprawdę jest tym za kogo się podaje? Jaką tajemnicę skrywa? I czy nasza bohaterka w końcu uwierzy w bogów?

„Jedno można śmiało powiedzieć o Słowianach – umiemy się dobrze bawić.”

Dziewczyna, która woli miasto, nie lubi wsi, natury musi wyjechać w takie właśnie miejsce. Nie brzmi to zbyt kolorowo co? I faktycznie, na początku zachowanie Gosi może być irytujące/ wkurzające, te jej fobie, kombinezon na kleszcze itd. No i sceptyczne podejście do słowiańskich bogów. Przez to wszystko główna bohaterka mnie irytowała, nie zliczę nawet, ile razy przewracałam oczami na to, co robiła, czy mówiła. Nie wiem, mogło to być w moim przypadku spowodowane tym, że sama jestem ze wsi (gdzie, co ciekawe, zachowały się nieliczne, ale jednak, stare przesądy, czy zabobony. Nadal jest tu topienie Marzanny, pamiętam jak w podstawówce co roku robiliśmy kukłę i całą klasą szliśmy ją topić w pobliskiej rzeczce ^^). A jak to u was było z Gośką?

„Dramatyzm całej sytuacji szybko znikł, gdy zauważyłam, że podwinęła mi się sukienka, odsłaniając majtki z Hello Kitty.”

O Mieszku, tak naprawdę wiemy bardzo mało, autorka stworzyła wokół niego taką aurę tajemniczości. Gdy dowiedziałam się, jaką tajemnicę skrywa ten przystojniak, dosłownie opadła mi szczena. Dałam radę pozbierać ja dopiero bo dwukrotnym przeczytaniu tego fragmentu :').

Niemniej jednak, wątek miłosny pomiędzy Gosią, a Mieszkiem rozwija się... powoli. Tutaj nie uświadczymy czegoś takiego, że się poznali, raz porozmawiali i już zakochani. Nieee, gdzie tam. W sumie, to do samego końca jet ta niepewność, czy między nimi w końcu coś będzie, czy jednak nie...

„- Pasujesz do swojego konia - palnęłam rozpaczliwie, byle tylko zmienić temat.
Od razu pożałowałam swoich słów. A jednak istnieją granice poniżenia, których jeszcze nie przekroczyłam.
- Słucham? - zdziwił się.
- Chodzi mi o to, że obaj jesteście potężni - brnęłam dalej.
- Dobrze, przyjmę to jako komplement.”

Katarzyna Berenika Miszczuk stworzyła cudowny słowiański klimat, widać było, że się przyłożyła. Zawarła w tej książce wiele starodawnych przesądów, zabobonów, czy chociażby świąt. Uwielbiam takie klimaty, więc „Szeptuchę” czytało mi się z przyjemnością. Autorka wplotła też sporo humoru, co chwila wybuchałam śmiechem przy czytaniu, co u mnie jest jak najbardziej na plus, bo lubię się pośmiać przy książce. ;)

„Każdy ma w sobie pierwiastek zła. Ludzie bez skazy nie istnieją.”

„Szeptucha” to moja pierwsza styczność z twórczością pani Kasi, ale z pewnością nie ostatnia. Bardzo mi się spodobał jej lekki styl pisania, opisy, które się nie dłużą, a zawierają najważniejsze informacje i przede wszystkim – humor. ^^ No i oczywiście słowiański klimacik. Teraz tylko żałuję, że nie mam na półce „Nocy Kupały”, bo jestem strasznie ciekawa ciągu dalszego. Ale już teraz wiem, że pierwszy tom serii „Kwiat paproci” mogę Wam polecić i prawdopodobnie całą tą serię. Słyszałam wiele opinii, że kolejne tomy są jeszcze Lepsze, więc to mówi samo przez się. ;)

Do następnego!