Tysiąc pocałunków - Tillie Cole | Recenzja

Tytuł: „Tysiąc pocałunków”

Autor: Tillie Cole

Wydawnictwo: Wydawnictwo Filia

Ilość stron: 426

Moja opinia: 9/10

„Tysiąc pocałunków” to książka, która od dawna chciałam przeczytać. Zebrała dużo pozytywnych opinii, słyszałam, że chusteczki są przy czytaniu konieczne. Jak już pewnie wiecie, ja bardzo rzadko płaczę przy książkach, więc jak już, to musi być porządny powód. Okazja trafiła mi się, gdy @kredziaczyta (link do jej bloga) zorganizowała Book Tour z tą właśnie historią. Zaznaczę, że mimo iż nie jest to pierwsza taka akcja, do której się zapisałam, to jednak jest to pierwsza, w której książka do mnie trafiła. Co ciekawe, dzień po skończeniu tej, doszła kolejna z Book Tour'u xd Jak nie było, tak teraz wszystkie dojdą. (oby jednak nie, haha).

„Babcia mawiała, że to, co najpiękniejsze w życiu, nie trwa długo.”

Poppy i Rune to nierozłączni przyjaciele z dzieciństwa. Gdzie on, tam i ona. Mimo młodego wieku, łączy ich wielka miłość, która miała trwać po wsze czasy, na wieki wieków. Los jednak bywa okrutny. Rune, jako kilkulatek przeprowadza się do Blossom Grove, gdzie poznaje Pops, ale po kilku latach na jakiś czas musi wrócić do rodzinnej Norwegii. Po powrocie usiłuje dojść do tego, jaki był powód, że ukochana przestała się do niego odzywać. Czy rozłąka, tajemnice, nieprzychylność losu rozdzieli zakochanych? A może na powrót uda im się sobie nawzajem zaufać i dalej ze sobą być?

„Zatrzymanie chwil na zdjęciu sprawiało, że pozostawała ona wiecznie żywa. Fotografia w niczym nie różniła się od magii.”

Głównych bohaterów, Rune'a i Poppy poznajemy przy okazji wspomnienia ich pierwszego spotkania. Mieli wtedy po 5 lat. Rozczulił mnie te rozdział. Następnie przenosimy się kilka lat później, żeby poznać w jakich okolicznościach Pops dostała słój i do czego on służy. (Ledwie kilkadziesiąt stron, a ja już miałam łzy w oczach.) Razem z nimi, raz z jego, raz z jej perspektywy (choć częściej to Rune opowiada) śledzimy ich historię, historię ich wspaniałej miłości.

„Warto śmiać się. Warto być szczęśliwym. W przeciwnym razie życie nie miałoby sensu.”

Miłość tej dwójki, stanowi jeden z głównych wątków historii. Nie wiem, czy w prawdziwym życiu nastolatków stać na taką miłość, ale myślę, że znalazłoby się taką parę. To uczucie, które ich łączyło, było naprawdę cudowne i aż tak miło było o tym czytać. Autorka przedstawiła tą dwójkę razem z ich zaletami, ale i wadami, wykreowała fantastycznych bohaterów, których nie sposób nie polubić. Rune, z tą jego dobrocią, troską, tajemniczością skradł moje serce, a Poppy, pełna życia i wiecznie radosna byłaby wspaniałą przyjaciółką.

„Jestem dziewczyną, która czeka aż przeminie burza, by móc zobaczyć tęczę. Dlaczego miałabym być smutna, skoro mogę być szczęśliwa?”

Mam jedno ale. W tej książce występuje motyw, którego szczerze nie lubię. Jest para i jedna strona robi coś, co w jej mniemaniu będzie dla nich najlepsze, ale bywa to bolesne rozwiązanie dla obojga. Jeju nie prościej po prostu porozmawiać i razem coś wymyślić? Co co uszczęśliwi oboje, a nie ich zrani... Jest to schemat, który często występuje w książkach. Niestety też nie jedyny, który w tej pozycji występuje.

„Moje pocałunki należą wyłącznie do ciebie. Nikt z wyjątkiem ciebie nigdy nie zdobędzie tych ust.”

„Tysiąc pocałunków” czyta się bardzo szybko, ale nie do końca lekko. Często miałam w oczach łzy, aż w końcu się popłakałam. Ta książka jest naprawdę wspaniała, wzruszająca i pokazuje, że trzeba cieszyć się z najmniejszych drobnostek, z każdej błahostki, z każdego dnia. Pomysł z tysiącem pocałunków uważam, że jest bardzo uroczy i ciekawy. Mimo że potrafiłabym wskazać co najmniej dwie książki podobne do tej, to jednak każda jest inna. Nieprędko zapomnę ten tytuł. Z czystym sercem polecam, ale pamiętajcie o chusteczkach! ;)

„[...] w uśmiechu promienie słońca, w sercu poświata księżyca.”

Do następnego!